Schrijven is niet meer uitstellen

Vorige week zat ik in een van m'n favoriete koffiecafés te werken en kreeg ik een lieve glimlach toegeworpen van enkele dames, eerst van de moeder - ik schatte ze midden dertiger - aan het tafeltje voor me, en wat later van de oma met kleinkind – ik schatte ze een jonge zestiger, aan het tafeltje wat verder. Fijn, die vrouwelijke aandacht.

Tot ik me bedacht dat het wellicht niets met mijn charmante looks te maken had, maar eerder met de manier waarop ik daar zat als warrige man die zijn schrijfklavier mishandelde in alle hevigheid. Want ik sluit me af voor de decibels in een café wanneer die teveel afleiden, dan helpt een noise-canceling hoofdtelefoon om in een flow te geraken en te doen wat ik wil doen en geraak ik in een soort extase waarbij ik zelf niet doorheb dat ik meer lawaai produceer dan mijn kleine omgeving.

 

Afbeelding: pexels - Suzy Hazelwood

Maar goed, dat vijftig zijn, is een rare leeftijd. Het doet wat met me, enerzijds voel ik me nog als een man die van alles wil, die zich nog viriel voelt en ervoor wil gaan, anderzijds voel ik dat de energie er niet altijd is en ik op tijd pauzes moet inlassen, of is het nog post-burn-out verschijnsel?

Toch, het is een leeftijd waarin veel door mijn gedachten schiet, ben ik te laat om, te oud voor, te net wel en net niet? Alvast oud genoeg om nu eindelijk eens te doen wat ik altijd al wilde doen. Weg van de sleur, helemaal mezelf kunnen zijn en werken aan de verhalen die willen uitbarsten als een vulkaan van woede, verdriet en overgave. Ik voel dat ik niet moet uitstellen, of die vulkaan implodeert.

Ik schreef al behoorlijk wat en heb me altijd creatief beziggehouden, maar vaak vanuit compromissen of in een verscholen onafhankelijk beleven, opdat niemand zou lezen wat ik durfde vertellen. Neen, als 21ste-eeuwse schrijver wil je niet zoals Kafka dat men alles verbrand na je dood, om dan door de vriend (Max Brod) aan wie je die opdracht gaf toch te worden opgediept en plots een wereldsucces te zijn, te laat. Je wil dat nu, bewust je verhaal brengen, en wat je niet naar buiten wil brengen, dat schrap je natuurlijk.

 

Nu dus.

 

"Als vijftiger heb je de dertig jaar van je volwassen leven die achter je liggen, van je twintig tot je vijftig, en nu nog – met wat geluk – redelijke jaren van je vijftig tot je tachtig. Dertig jaar waarin je nog wel in staat bent om je eigen geluk in handen te nemen en te ondernemen."

Dat is wat de gepensioneerde Azul Wells op YouTube me vertelt. Het grote “AI” weet gewoon al wat in mijn hoofd omgaat en biedt me zulke filmpjes aan. En het klopt nog ook. Het is nu dat ik het moet doen. Op een ander tempo dan voorheen en met de bullshit waar je nog mee te maken krijgt, maar vooral met meer zorg voor mezelf en de naasten rondom.

 

Uitstellen heeft geen zin.

 

Ik surf naar het internet en zoek een literaire beurs op, schrijftijd kan je met een beetje geluk ook kopen. Dat is al stap één. Stap twee is een sollicitatie, voor een job dat meer gerelateerd is met schrijven en ik kan combineren.

 

Niet meer uitstellen.

Zo voelt het.

Dat brengt druk - want je weet dat je zal moeten springen.

En zo bereidt het leven je in elke fase voor, op die onvermijdelijke grote sprong.