Schrijven is (over)leven

Ik schrijf alsof mijn leven ervan afhangt. Het moet, ik wil het, ik kan het, het is er en niets kan me tegenhouden. En als ik er niet aan toegeef voel ik me ongelukkig worden of vlucht weg in dingen die me niet voorruit helpen en me afleiden van de essentie van waarom ik hier ben.

stoppen met oppotten

En ja, dat is omwille van de verhalen die er nu zijn. En het is juist, omdat je wil schrijven, moet je ook verhalen hebben, of op zijn minst zelf iets te vertellen hebben. Daarvoor moet je leven, en zelf willen leven. En dat is goed voor mij.

 

Je zoekt als schrijver verhalen op of komt ze tegen en kiest zelf in welke mate ze indruk maken op je en of je ermee aan de slag wil. Het moet je wel ergens raken. Ondertussen leef je ook nog je eigen leven en put je daar uit je ervaringen. Je kan dan kiezen om die verhalen in een fictieve jas te steken, een fantasiewereld te creëren of om het autobiografische met het fictieve te mengen, als autofictie. Een genre dat me zeker aanspreekt, maar ook fantasy is boeiend, omdat je dan helemaal los kan gaan in verzonnen werelden en toch binnen een thema kan blijven.

 

Maar allereerst moet je je eigen leven kunnen leiden, en fulltime schrijven om je ervan te onderhouden, laat staan als je een gezin hebt, is weinigen gegeven. Zelfs na een bestseller, moet je de baan op, lezingen geven, jezelf verkopen. Dus je combineert het schrijven en een andere, hopelijk aansluitende, job. Dat kan lesgeven zijn, zoals wel meer kunstenaars doen, of zelf je eigen bedrijfje oprichten dat gelinkt is aan je werk met schrijven en lezingen geven. Is dit erg, dat je wel moet combineren? Neen, niet echt, je wil geen kluizenaar worden, je moet toch ergens contact blijven houden met de wereld rond je.

 

Ja, zoiets is het schrijversleven voor mij. Voor anderen kan dit verschillen, het is hoe zij zelf dat evenwicht vinden. 

Opgepot

Een leven voor mij dat nu op een keerpunt komt te staan. Want al te lang vlucht ik ervan weg, omdat ik die balans toch zo moeilijk kon vinden, ik ben iemand die zich smijt op de dingen en ondertussen de rest uit het oog verliest. En ook dat mag, als je daarna weer ruimte maakt, voor wat echt telt.

 

De laatste jaren ben ik voorzichtiger geworden, dat doet een burn-out met je. Maar ik heb al genoeg pennen opgepot. En ik val misschien in herhaling, maar hoe vaker ik het vertel en tegen mezelf zeg, hoe meer ik ook “manifesteer” dat ik het zal doen, dat ik zal doorzetten en verder mijn leven als schrijver uitbouw.

 

Ik ga voor nieuwe publicaties, beheer drie blogs, en werk aan een poëziebundel en roman. Tegelijk overweeg ik om deeltijds zelfstandige te worden, dit combinerend met coaching in schrijven, workshops creatief schrijven en nieuwe verhalende projecten. Het zal moeilijk zijn, zeker omdat je nog een student in huis hebt die binnenkort verder zal studeren, je zelf een onbekende bent en ik niet graag op de kade luid sta te schreeuwen. Toch moet ik meer naar buiten treden. Eenmaal vijftig, moet je niet meer uitstellen.

 

Dit schrijven brengt me terug naar de essentie en dankzij dat, (onder)zoek ik verder, om op die manier meer mezelf te kunnen zijn, los te laten wat was en te worden wie ik nog wil zijn, en dan misschien net iets langer aanwezig te blijven op deze wereld, dan ik ooit van plan was.