Nieuwe uitdagingen

De start

  Mijn eerste werkweek bij Vluchtelingenwerk Vlaanderen was intens. Die spanning weet je wel, van eerst je collega’s wat leren kennen, dan de inhoud van de werking (veel inlezen), zicht krijgen op je effectieve taken en het onverwachte welk op je pad komt.

De internationale sfeer en het grote engagement binnen het team viel meteen op. Het was alsof ik tien jaar terug werd gekatapulteerd; die soort dynamiek die ik ook had en bijna verloren waande. Mooi om te zien en te ervaren. Ja, ik vrees dat ik hier op mijn plaats zit. 

 

Als ik het nu nog kan combineren met verhalende projecten ben ik terug op dreef, maar afgebakend, een nieuwe crash zou wel eens te diep kunnen gaan en dat is het enige waar ik nog wat schrik voor heb. Het is goed geweest.

 

Op bezoek in een OKAN-klas

  Ik bezocht op mijn vrije dag een OKAN-klas: een jaar lang krijgen anderstalige jongeren een taalbad, aangepast aan het middelbaar onderwijs om dan naar een bijpassende richting uit te stromen. Er wordt titanenwerk verricht en er is nog werk nodig om dit te stroomlijnen. 

Deze groepen zijn superdivers: in leeftijd, ontwikkeling, interesse, cultuur, psychologische bagage… noem maar op en dat allemaal in één klas. 

De aanvullende parttime uren die ik nog zocht, ga ik inzetten in een OKAN-klas te Munsterbilzen als leraar, dit vanaf volgende week. Om van daaruit verder expertise op te bouwen, andere experten vanop de werklvloer samen te brengen, en dit door te trekken naar het beleidsniveau.

 

Opvangcrisis

 
 De week eindigde dramatisch.

Het werd duidelijk dat er voor mensen op de vlucht geen opvangplaatsen meer zijn. Sinds het begin van de week niet meer voor alleenstaande jongeren en sinds donderdag niet meer voor gezinnen. Vluchtelingenwerk (en andere steunende middenveldorganisaties) schoot in actie, want dit kan echt niet: Ouders en kinderen buiten laten overnachten in de koude en de regen. Is dat hoe wij in België mensen opvangen?!

Foto: Vluchtelingenwerk Vlaanderen (V.T.)

Er is al meer dan een jaar (ondergesneeuwd door andere crisissen) een opvangcrisis. 

Zo slapen alleenstaande mannen al langer op straat, maar nu lukt het zelfs niet om niet-begeleide minderjarigen en gezinnen een plek te geven. Oorzaak zou onder andere zijn: te weinig opvangplaatsen, te weinig personeel om alle dossiers op tijd te kunnen verwerken en een tekort aan personeel ter plaatse om de capaciteiten te kunnen vergroten.

Dat is al lang zo. Tijd om er iets aan te doen, bij voorkeur met een langetermijnvisie. Ook daar helpt Vluchtelingenwerk bij, er liggen al enige tijd voorstellen hier op tafel - dat las ik tijdens het inlezen.

Die donderdag belden we naar hotels om te kijken of we de overgebleven gezinnen alsnog voor het weekend konden plaatsen, om daarna te hopen dat de overheid zijn verantwoordelijkheid zal nemen en met oplossingen komt. 

Terwijl ik dit schrijf is die crisis trouwens nog altijd gaande...

Het was intens en de empathie waarmee de collega’s het heft in handen nemen, is ontroerend. Ja, ik sta terug in de wereld, en wat voor een. 

Lelijk, hard en mooi.