De loopbaancoach: Falen mag

Falen en leren

Inzichten. Als je die ontvangt tijdens een gesprek, dan weet je dat het goed zit. Ook al zijn het misschien kleine zaadjes die doordringen, toch zette het me in beweging.

"Talent ligt daar waar je graag mee bezig bent, waar je jezelf in kan verliezen en je energie van krijgt." herhaalde de coach: "Dus waar zie jij nog talenten?"

Ik vertelde dat ik naast het schrijven ook wel graag uit dat kamertje kom, dat ik van het proces van samen te werken aan een project echt wel kan genieten én tot slot dat ik enorm kon uitkijken wanneer ik voor een groep mensen mocht staan. Zo kikte ik er vroeger al op als ik mijn poëzie mocht voordragen voor de klas. Gaandeweg werd het meer een luisteren naar anderen die teksten voordroegen, want als ik zelf op dat podium moest staan, stierf ik van de zenuwen.

“Waarom zoveel zenuwen?” vroeg de coach.
“Dit komt nog voort uit mijn allereerste keer op een schoolfeest toen ik Boerke Naas van Guido Gezelle wilde voordragen. Ik kende het vanbuiten met grootse gebaren, had het in de klas voorgedragen en er een tien voor gekregen – voordracht, opstel en begrijpend lezen waren mijn beste vakken, of toch die onderdelen van het Nederlands waarop ik echt kon scoren. Ik oefende mijn teksten en gedichten tal van keren voor mijn moeder, die me als een volleerde sopraan feedback gaf op mijn houding en uitspraak. En dan daar op het schoolfeest in mijn laatste jaar van het basisonderwijs voor al die mensen die mij alleen op dat grote podium zagen staan: kreeg ik een black-out. De zenuwen namen het over en ik vergat alles. Het werd gênant stil. Ik aarzelde, ik moest iets doen. Ik nam het gedicht uit mijn achterzak en las het droogjes voor. Ik schaamde me enorm.”

Ze luisterde. Ik nam wat adem, het was alsof ik het allemaal opnieuw beleefde. Ik wilde haar wat geruststellen: “Zo erg is het ook weer niet, er zijn groter drama’s en ik heb al veel erger meegemaakt, toch bleef dit lang hangen voor mij als kind.”

Ik zocht nog wat naar adem. Rustig Bart, rustig.
“Nu gaat dat beter. Toch, bij elk optreden voel ik nog veel onzekerheid en durf met droge mond wel eens mijn spraak te verliezen, tot ik een slok heb genomen van een drankje in de buurt en me laat gaan in mijn bevlogenheid. In het geval van lessen geven voor een klas bijvoorbeeld, steek ik er zoveel tijd in en repeteer het zo vaak dat ik het knal vanbuiten ken. Daarnaast heb ik leren improviseren via theaterworkshops en dat heeft ook geholpen.”

“Dat is allemaal oké,” zei ze, “wat toen gebeurde op het schoolfeest, was dat jij tenminste op het podium bent gebleven. Jij had het voorgelezen maar je was niet weggelopen, je bleef kalm en zocht een andere oplossing. Ook stand up ’s falen weleens op een podium, maar ze zetten door en proberen iets anders. Als je zelf aangeeft dat je er een kick van krijgt behoort het ook tot je talent. Als je er nog onzeker over bent kan je het verder ontwikkelen. Bij een voordracht zorg je dan voor een plan B en zelfs plan C, mocht het misgaan. Maar geef niet op, experimenteer, faal en leer eruit. Dat geldt voor al je talenten en voor iedereen die met talenten aan de slag wil.”

 

 

Het curriculum

De coach nam mijn cv bij de hand. Daar was nog werk aan. Er zaten nog wat schrijffoutjes in (Bolg i.p.v. Blog en alle mogelijke ei of ij verwarringen) - mijn eigen kleine dyslectische afwijkingen - de kleur die ik gebruikte was niet goed zichtbaar en het was veel te uitgebreid.

“Je cv oogt erg gestructureerd maar is een chaos, een puzzel om te kunnen oplossen. Een grote oplijsting zonder focus. Het toont niet waar je echt goed in bent. Werkgevers gaan hier verder geen tijd in steken en als je zou solliciteren voor freelance werk binnen de creatieve sector oogt het al zeker niet uitnodigend, dus die kan beter. Toon erin wie je echt bent en wat je echt graag doet, som enkel op wat relevant is voor de job die je wil, wat past bij de werkgever zijn vraag en jouw doel, leg er je focus in. Wat wil je?”

Dat was een eyeopener, zowel in mijn privéleven als in mijn werk blijk ik met veel te veel bezig te zijn, en dan verlies je focus, letterlijk zelfs.

“Bart in die jaren dat ik hier al coach heb ik nog nooit iemand ontmoet die zo vergroeid is met zijn pen. Nog nooit iemand die effectief van het notitieboekje gebruik maakt en zoveel noteert. Jij bent een schrijver.”

                                        

 

Ik knikte. “Ja, euh, ik noteer veel..." het deed me wat toen ze dat zo benoemde, maar ik wens daar heel nederig in te blijven, "ik ben al lang aan het zwerven. Toen ik afstudeerde dacht ik dat ik eerst in de wereld moest staan voor ik erover kon vertellen. En dat klopte, ik moest nog groeien. Ik deed verschillende soorten jobs in diverse sectoren, ik wilde het allemaal ontdekken. Kort. En ondertussen wat eigen dingetjes maken. Tot ik vader werd en besefte dat ik ook voor een inkomen moest zorgen dat verder ging dan mijn eigen kleine zolderkamerideetjes en vele zijprojecten - die toen geen geld in het laatje brachten.”

“Oké,” gaf ze aan, “zoek nu naar een financieel haalbare combinatie. Ja, het is goed om met je voeten in de wereld te staan, maar je moet er niet voortdurend middenin blijven, je mag ruimte en tijd maken om te kunnen doen wat bij je hoort, voor wie jij bent, jouw verhaal verbonden met de wereld waarin jij staat.”

Dat moest ik nog eens horen. Het helpt als iemand vanop een afstand, die je niet persoonlijk kent, meeluistert en je feedback geeft. Stilstaan en daarna doorgaan, anders nu. Dat evenwicht zoeken is al heel mijn leven een uitdaging. Nu lag de weegschaal al te lang uit balans. 

Mijn werk, de berichtjes die eindeloos binnenstromen, het verhaal rond de pandemie en alle mentale druk die er bijkomt, de wereld waarin we nu leven maakt dit niet makkelijker en tegelijk eens zo duidelijk. Je staat er middenin en zoekt houvast. Alles wordt uitvergroot en in het openbaar gegooid, jammer genoeg zonder veel nuances. Wat is echt, wat is een leugen? Ondertussen tracht je te overleven en je eigen waarheid hierin te ontdekken. Ik probeer te ontdekken wat mij oprecht blij maakt en heel misschien kan dan een klein beetje van dat stukje innerlijk gevonden geluk ook anderen helpen.