Lockdown Moodswings

Een tweede lockdown gaat in. Niets te vroeg. Het moet. Het kan niet anders. Dat is duidelijk. Toch.

Ik ben het moe. Ik kan het gevoel niet beschrijven dat me deze dagen overvalt. Komt het doordat de bladeren vallen, de doden worden herdacht en de pompoenen uitgehold liggen langs de weg?

 

Te veel van te weinig

Breaking News komt net binnen. Ook dat nog. Een van mijn jeugdhelden Sean Connery is gestorven, fans van Ian Flemings meest pure belichaming van 007 zullen geen afscheid kunnen nemen. Kan zijn familie nog afscheid nemen? Het is des te tragischer. Onlangs maakte ik een groeten mee van een vroeg gestorven jonge held: aanschuiven, op afstand, ver weg van de familie, het kistje gesloten, de ouders en naasten daar tegenover, achter een grote lege plek en stoelen verscholen, een knikje, met mondmasker. Je gaat door, alles gaat door, zonder echt contact te maken. Het weinige wordt me soms teveel.

Het is alles bij elkaar opgeteld. Geen spontane knuffels of warme handdruk. Een vader zonder weerstand. Een moeder die er alleen voor staat. Lege winkelstraten. Vrienden die verzuipen in een teveel aan werk of geen werk meer hebben. Gestorven mensen die cijfers worden, cijfers die grafieken worden, grafieken die regels worden, regels die het leven overnemen. Ondertussen proberen we contactloos contact te maken. Thuis de kinderen te blijven motiveren om vanachter dat scherm weg te kruipen en te bewegen. Om voorzichtig te blijven. Om geen angst te hebben. Om de handen te wassen na het aanraken van wat dan ook. Verbinding maken is nu superbelangrijk en net dat wezenlijke missen we. Het mag en ook weer niet.

Ik voel me machteloos en overweldigd door melancholie, alsof ik in een sombere dronken bui leef, alsof de wereld aan het vergaan is en je niets meer kan doen, dan binnen blijven en af en toe een wandeling maken terwijl je je buren nauwelijks nog herkent. Het is alsof niets nog is wat het lijkt en niets meer hetzelfde blijft. En verandering mag. Maar moet het telkens zo drastisch? Is het omdat de mens het anders echt niet leert? En ja, daar hoor ik ook bij, daar ben ik ook verantwoordelijk voor. Zo voelt het alvast. Ik denk dat na dit alles de wereld lang zal nodig hebben om te helen, dat dan pas echt duidelijk wordt welke impact dit allemaal had en de hele wereld in therapie zal moeten, bij elkaar liefst. Maar goed, het is 31 oktober en ik zie het donker, het zal wel overgaan, als ik naar Gorki luister.

Schrijven houdt me nog in balans en hier en daar een lieve boodschap of zachte aanraking van diegene van wie het nog mag of van wie je het nog herinnert. Voor even. Een kleine adem in en uit. Quarantainetijd omzetten naar kwaliteit. Voor hoe lang nog?

 Gelukkig is er vooruitgang.

                                                 Gorki met Vooruitgang. Check ook De Redder.