Je Taboe

 
















Jij melancholisch dons

dekendier

Je bekruipt me
net wanneer ik naar adem hap

en naar Eden keer

’t lijkt niet te stoppen
’t gevoel van ijs

dat keihard breekt
telkens ik een stap zet.
Achteruit.

Duisterdonkerblauw

hijg jij in mijn nek
- ‘k hou van jou -

zal ik de tijd halt toeroepen?

Wanneer ik de zon filter
door het rozerode gordijn

de wereld achterlaat
huis na huis, leven na leven

‘t is veel, ‘k moet toegeven

de keus, als ik durf
als ik ’t beest laat gaan

en afstap aan de halte.

- Ik blijf op je wachten -
schaterlacht de tijd.

De seconde telt niet
het monster blijft.