Lijfelijkheid (Gedichtendag 2025)

 

De laatste dans

 

Het steeds meer willen

vasthouden
tot de zenuwen gieren en gillen
STRAK
gespannen - zoekt het zich een weg

UIT MIJN LIJF!!!

 

het blijft gedonder en geschreeuw
hier brullen en kwaken de KLANKEN

in m’n schedel
en roept het bange kind

STOP! STOP! STOP!
nu toch

- die moeders, die vaders -

 

waar zijn  ZIJ gebleven

hun stem schor en - stil – verloren

in een wereld van NIET MEER,                     nog meer

 

“Ik wil echt leren,” bekent het kind,
“en veel minder, van al dat gedoe.”

mijn maag zit vol, ik kots het uit, ik wil niets meer

ik ben een                          luxeproduct           geworden,

in schril contrast met dat wat niet meer past

een product dat uitpuilt
als het teveel heeft minder wil,

 als het te weinig heeft meer wil,
en niet meer huilen mag,

 

want ALLES, ALLES, is er,

te veel

te veel doen, te veel hebben, te veel graaien, te veel paaien,
te weinig groeien, te veel te verliezen...

 

LOS,

 

HELP los te laten

ook al heb ik niets echt – kostbaar –
                                                                   wel DAT kort bij DAT,
                                                                                               wil ik een heel klein beetje nog,

een lichte dosis van jouw hand op mijn huid

je stem die fluistert:

“Het is goed zo, wees niet meer zo…”

de drukte gaat door en ik -

ik stop.

S.T.O.P.

en trek de stekker uit mijn hoofd.

 

 

terug

 

in mijn lijf

 

 

 

                                                            copyright poëzie: Bart Vermeer
                                                                     Afbeelding via DALL-E