Schrijven is wegduiken

Noord-Scharwoude en Alkmaar zijn als een tweede thuis voor me geworden. Het guesthouse van het GDI als rustoord en de Kowalski als escaperoom. Dus tijdens carnaval vertrok ik met de trein en de fiets in de hand richting Noord-Holland.

 

Het was dringend tijd om verder te werken aan nieuwe materiaal, want het laatste dat ik uitgaf is al geleden sinds 2019, Polaroids. En het is nu niet dat Corona me plots tijd en ruimte gaf - in tegenstelling tot sommige anderen - had ik het plots ontzettend druk om de analoge manier van werken, zoals we gewoon waren in het onderwijs, helemaal om te gooien en te hopen dat alles min of meer in goede banen liep. Een leerproces, dat wel. En nu, na dat alles maak ik bewust nog meer schrijftijd.

De poète vivant

Ik schrijf vlotter door op verplaatsing, zowel in het appartement (vaak aan oud werk) als in de lokale bars (veelal nieuw werk). Tegelijk voelt het ook eenzaam en besef ik dat ik toch steeds iemand rond me nodig heb. Ik heb afstand nodig om te creëren, maar wil ook het gevoel hebben dat ik ergens kan thuiskomen.

Ondertussen drink ik een pak meer alcohol als ik alleen ben en zijn de verleidingen veel groter. Toch blijft dit een brave week. Een schrijver mag fantasieën hebben, maar zich er niet teveel door laten verlokken tijdens zijn escapades, want anders komt er enkel geweeklaag van en duikt je weg in schaamte en schande. Toch als je het aanpakt zoals de poète maudit uit lang vervlogen tijden. Ik wil een ander soort schrijver zijn, nog steeds rebellerend en met enorme gebreken, maar toch één die op een andere manier tracht te leven en dit in woorden wil vatten, een poète vivant.

Hopelijk jij ook?

 

 

Henri Latour: Poètes Maudits met Paul Verlaine (links) en Arthur Rimbaud (rechts)