Poëziedag 2024

 

Zestien

 

wanneer de hemel op je duikt
wolkenbogen zich bijeenpakken
en de aarde in elkaar lijkt te zakken

loop jij die zich vandaag hij voelt heen,
in rode print met levendige schetsen
vol van Aziatisch mythische wezens

onder jouw hoedje, over de oren geschoven
met je blik diep borend in zandkastelen tot je
ontwaakt, zich fel gevend kijk jij naar boven

daar ergens zit het licht, zo breekt de zon door
het zorgt voor speelse blikken en opent schouders
die zwaar naar beneden hingen, ze schudden zich los

de wind blaast oud stof weg, het was maar een moment,
deze afdruk zegt niets meer, de kracht in hen stuwt vooruit
wroetend doorheen het strand, komt het tot net aan de rand

van de oceaan die logge voeten verheft, terugspoelt wat was,
het beeld draait, wij nemen elkaar vast tot jij verdwijnt aan de horizon,
om te worden als een wolkendek met veel contrast

- zo zwem jij mijn zomer weg

 

 

 

                                                                                Voor Finn