De oude man en de wereld

Een oude man passeert het vensterraam met zijn rollator. Hij doet moeite om me een goedendag te zeggen, hij ziet me, bezig met schrijven, ik knik terug. Het gaat zo, zo is het,
dat ben ik ook later, als het zo lang blijft duren. 

 

poezie @Kowalski

                                                  

Ja, je kan zo oud worden dat je je rug niet meer kan rechten en iets nodig hebt om je staande te houden. Fysiek, lukt me dat nog.

De ouderdom sluipt binnen zonder dat je het beseft. Het is er opeens en je staat recht en alles doet pijn. Dan ga je anders kijken, met een beetje geluk geniet je nog van de kleine dingen. Van dat wat er echt toedoet. 

Maar nu, nu nog niet, nu ben ik nog teveel op zoek. En ga, snel en onbevreesd met een grote mond en klein hartje wild rammend op wat me niet aanstaat, een man levend in een chaotisch millennium waar de schaakstukken op de meest bizarre plaatsen terechtkomen en van het ene moment op het andere weggevaagd worden, want er zijn kapers op de kust die het land, het leven en de mens ondermijnen. Ik doe er niet aan mee, ik steek mijn middenvinger op naar dat politiek geleuter om mensen op te zetten of haast te dwingen om te kiezen voor het een of voor het ander, ik ben een man van middelbare leeftijd en heb lief, en wil veranderen wanneer ik voel dat iets niet meer helpend is, meer is het niet.

Dus, stop met dat gezwets en werk aan jezelf #wereldleiders #werkaanjezelf #anarchyisbetterthanbadpolitics.

Dan maar terug naar het intieme. Het echte. 

Onlangs was ik naar een optreden van Stef Bos, een singer-songwriter met mooie en pakkende teksten. Het liedje “tussen de liefde en de leegte” raakte me diep. Het staat in een vergeten playlist, maar het is duidelijk, het is er nog, net als verdriet dat ergens zit, en niet weg wil: 

Hij alleen op die piano en eerlijk zingend. Ja, ik voelde de ziel, de ziel van de dichter en de zoeker, de fastfood neoromantische ziel, hij die wel liefheeft, maar niet weet hoe, zich nog teveel verliest in fastfood afleidingen, tot hij verder reist en zoekt naar de woorden, die hem dichter bij hem en de liefde brengen. Tegelijk beseft hij dat hij er niets aan kan doen, dat hij zal blijven zoeken en zijn dromen zal blijven volgen, ook al verliest hij erbij.

 

De oude man glimlacht en mompelt wat. Het gaat traag, maar hij gaat vooruit, hij is onderweg, hij is er nog, en is dankbaar voor wat is en niet meer is.

---

Op het appartement zet ik de muziek in m'n hoofdtelefoon loeihard en begin te schrijven, over een man die wil leven en dat niet in het verleden of in de toekomst, maar nu. Ik dans met de woorden en geluiden die me omringen.

Ik wil gewoon weer meer Bart kunnen zijn, liefhebben, plezier kunnen maken en dansen op mijn manier en leven, leven, ja zoiets, in woorden en in het echt.

Als iedereen dat nu eens zou mogen en kunnen doen of gewoon, zou doen.