Herfstsonate

De start op de school is druk geweest. Alsof je opnieuw het zwembad wordt ingegooid en nu zonder bandjes, ook al heb je tal van zwemlessen gehad. Het blijft wennen. Dat zwembad is wel herkenbaar, maar de temperatuur moet eerst opgewarmd en eenmaal warm en gewend, blijken de baantjes te lang of te kort en moet je je weer aanpassen. Vermoeidheid sluimert door, al zwem je graag die baantjes toch snak je naar de kade waar je even kan uitrusten.

Belangrijk blijft dan dat je even kan bekomen, thuis of op je eigen of weg met je vrienden. Maar ook dat blijkt niet vanzelfsprekend, en al zeker niet in tijden dat de prijzen (kunstmatig) hoog blijven. Kosten aan de wagen, het huis, jezelf, elkaar en een onzekere situatie, nieuwsberichten die je ziel en beleving van deze wereld verdriet aandoen, het maakt voor mij dat je je batterijen nog nauwelijks kan opladen, om dan binnenkort weer te springen in het diepe. Want wat je wil doen, wil je goed doen en moet nuttig zijn, opdat jouw bijdrage alvast iets helpt om die ziel te helen.

Indien de job bij je past, put je daar natuurlijk ook energie uit. Gelukkig zijn er wel van die momenten. Maar de balans tussen geven en nemen blijft delicaat. Ik geef onvoorwaardelijk, met het risico dat er veel genomen wordt. Ondertussen krijg ik meer en meer signalen, dat ik ook om mezelf moet geven. Liefdevol naar de ander kan pas echt als je liefdevol (en eerlijk) naar jezelf toe bent. Als je toelaat dat het leven is wat het is en je geeft wat je nodig hebt wanneer je er stil bij durft staan. 

En als je al je taken hebt volbracht, tja, dan is het tijd om te gaan. Naar een nieuw(er) leven. Geen zwembad meer waar je eeuwig dezelfde baantjes zwemt en te kort komt of te lang doorzwemt om steeds diezelfde pijntjes tegen te komen. Maar een oceaan, dat dieper is, en toch veilig aanvoelt.