Het meisje en de bloem

Tijdens de middagpauze op het werk in Brussel maak ik graag een wandeling in de kruidtuin. Ik ga eerst een stukje de rue de royal in, dan naar beneden richting Noord om er een goedkope Americano op te pikken om vervolgens terug te keren via het park. Op een bankje zet ik me er uiteindelijk neer om mijn boterhammen op te eten bij de verse koffie, die stukken beter smaakt dan die van op het werk.

Nu zag ik er een mooie scène, een vertaling van het leven. Een klein meisje, ik schatte ze een jaar of vier, huppelde opgetogen met een bloem in haar hand over het pad. Ze keek richting iemand die uit mijn gezichtsveld zat. Ze had zo’n hoge witte margriet vast die hier in het park in bosjes bij elkaar bloeien. Het verheugde me het kind te zien dat zo blij werd van een bloem. Het schonk haar een klein gelukje, misschien wel het korte doel van die bloem. Tot ze vertraagde, even stilstond, keek naar de stengel eraan en het angstig losliet. Ze rende weg. De glimlach verdween.

Ik wilde net een nieuwe slok nemen van mijn koffie of ik zag haar schoorvoetend terug wandelen met een helper; een vriendje of broertje van ongeveer dezelfde leeftijd. Samen stonden ze rond de margriet. Het jongetje wilde het oprapen. Een bloem, wat kan dat nu kwaad? Hij bukte zich, aarzelde en liet het liggen. Ze keken elkaar kort aan, dan nam hij haar bij de hand en liepen ze weg. De bloem bleef achter op het grind van het pad.

Een scène die voor mij veel betekenis kreeg. Ik kan het uitleggen, maar daarvoor is het gebeuren te puur.