De fastfood schrijver

Als je iemand veel in de Lommelse “belevingsbar Baziel” ziet zitten met een oude Mac of je hoort ergens een rare man luid hakken op zijn klavier in een trein, op het ritme van de muziek (in zijn oren ingeplugd) of je merkt een grijzende man die helemaal in gedachten verzonken is met een notitieboekje ergens op een bankje buiten, dan kan het zijn dat ik dat ben.

 

 

Ik heb het nodig. Niet dat beeld, van de weggedoken schrijver. Of al die koffies met chocolade. Nog het idee dat ik schrijf. Wel het feit dat er vanuit een moeilijke periode, waarin ik dacht nergens nog energie voor te vinden terug dat sprankje inspiratie komt. Dankzij boeken, schrijvers, mensen die ik ontmoet en de vele worstelingen, lijkt het terug te stromen. Dan schrijf ik op alleen-momenten thuis of zoek de eenzaamheid op in de drukte. Zolang niemand me herkent of men mij voldoende met rust laat, lukt dit wel. Een praatje mag, maar daarna is het weer bittere ernst. 

Schrijven, om te kunnen overleven, omdat ik nu eenmaal niet anders kan, omdat ik het al heel mijn leven doe. Enkel een goed kader vinden om het erin te verwerken is vaak het moeilijkste. Dat heb ik nu, die van een fastfood neoromanticus, die hoopt een bekende scenarist te worden waar de vrouwen zich aan zijn voeten smijten en waarbij hij zichzelf kan wentelen in overvloed. Tot de realiteit hem andere zaken brengt en die weg nu eenmaal anders loopt dan hij dacht.

Het zal een volwassen roman worden, mijn eerste echte, in een magisch-realistisch jasje. Het speelt zich namelijk af in drie levensfasen, waarbij de personages trachten elkaar te behoeden voor wat komt. Meer ga ik nog niet zeggen, maar voorsmaakjes vind je in de link hier en hier, in de werelden van de verschillende personages.