Pleidooi voor verdraagzaamheid

En fuck it als het prekerig is.

Ik ben namelijk die racistische uitspraken en dat discriminerende zo beu.

Het gebeurt in de werkomgeving, op school, op straat, hier én in andere landen. Al die uitspraken van mensen die bang zijn… voor zichzelf. Gewoon omdat iemand anders is, er anders uitziet, andere gewoonten heeft, gewoon omdat hij/zij/hen anders zijn én mens zijn. Ja, mens zijn, net zoals jij en ik. Ben je daarvoor bang?

Of ben je bang voor datgene waar enkele organisaties, met een eigen politieke agenda, op aansturen. Zij die de polarisatie en tegenstellingen zodanig vergroten en opblazen dat er alleen maar (reactieve) angst overblijft? Want ook dat hebben we gemeen, het te snel koesteren en wentelen in angsten. Laat je niet vangen alsjeblieft. Want dat is bullshit.

Ik kom bijvoorbeeld al heel mijn leven met andere culturen in contact. Ik heb verschillen ervaren, maar ook ontzettend veel overeenkomsten, en angst? Neen. Een verrijking, ja dat wel. Als je je openstelt en elkaar met respect benadert. Dus laten we elkaar leren (er)kennen, zonder meteen te veroordelen of te beschimpen. Ik schrijf dit, omdat het discrimineren nog dagelijks gebeurt.

Indien je je toch laat verleiden door die ja-nee stellingen en je grijpt naar harde woorden omdat je zelf even pissed bent, stop dan voor je verder doet en tel tot tien. Ga niet mee in die angst. Bekijk het eens vanuit het standpunt van de ander. Blijf bij jezelf én stel je open voor wat kan als je elkaar de hand reikt en samen in dialoog kunt gaan. En ik geef toe, dat hangt af van de stemming van beide partijen en de sfeer waarin je zit. En ook voor mij is dit een oefening, met eender wie. Eerlijk en verbindend communiceren gaat niet altijd van een leien dakje. Toch, het is pas als je ergens moeite voor moet doen, dat het echt loont, niet? Gelukkig zijn er ook veel mensen die dit alles al wel doen, en met gemak zelfs.

Goed, al klink ik nu als één of andere pastoor, ik kan het niet genoeg herhalen. Want het doet pijn, als ik een leerling zie die gekwetst en gebroken in haar schulp is gekropen, omdat men haar klein maakte en klein wil houden.

Ik ga niet in gevecht of op de barricade staan, want dan doe ik mee aan die ja-nee gedachten. Ik heb respect voor elk levend wezen, voor elke mens met zijn of haar oprechte mening, omdat ik voel wat er achter zit. Toch, ik vraag alleen maar: om even stil te staan, in te kijken in jezelf en natuurlijk - zoals een beauty queen zou zeggen – wereldwijde verdraagzaamheid.

Tot slot, ook een kind vraagt er niet om: om te vluchten van huis, om elders of anders geboren te zijn of op te groeien omdat de ouders of voorouders ooit eens naar hier werden gelokt met beloften waar slechts tijdelijk aan kon worden voldaan.

Uiteindelijk groeien we allemaal anders op en starten we daar waar we in terechtkomen en proberen we vanuit onze persoonlijke ontwikkeling met de handvatten en de hulp die we krijgen er het beste van te maken.

Eigenlijk zou wat ik hier schrijf, naast prekerig, ook ontzettend oubollig moeten klinken.
Want voor sommige mensen en vooral jonge mensen is dit passé en niet meer aan de orde, daar zij al opgroeien in een superdiverse omgeving – zo divers dat het woord diverse niet meer op zijn plaats staat. Zo is het en zal het verdergaan. Jammer genoeg is dat nog niet overal doorgedrongen. 

Dus, alsjeblief word wakker mens van me en geef me een knuffel zodat ik die kan doorgeven, aan zij die gekwetst zijn. En ja dat kan iedereen zijn.