De langste nacht

Het zou de ideale nacht zijn om dingen achter te laten. Laat ik dat dan maar doen, beetje bij beetje. Zo laat ik Calimero achter en alles wat me niet meer verder helpt om een net iets gelukkiger versie van mezelf te worden. Die dingen zou je dan moeten opschrijven en verbranden daarna. Waarna je een nieuw lijstje maakt, een affirmatie van wat je wel wil.

Ik wil terug naar mijn kern. Wie ik ben. Met de wijsheid van de jaren intact. En de pijnlijke wijsheid die ik nog zal moeten ervaren.

Misschien dat ik het rustiger aan zal doen dan toen. Ja, dat wel, even afstemmen op mijn gevoel voor ik me ergens inwerp. En dan, dan ga ik.

Als creatieve geëngageerde ziel? Een idealist met een brilletje op en enkele schrammen die littekens werden. Die nog openbarsten, als het vriest en ik moeilijk warmte vind. Om dan weer warmte te zoeken, dichtbij.

Ja, ik schrap een hele lijst. En ik ga weer zaken maken en opstarten. Want dat zit in mijn bloed. En dan, dan zien we wel, wanneer ik rusten kan. Ik focus me er niet meer op.

Ik reis verder, op een trein die hobbelt, vertraagt, soms koud aanvoelt, zonder elektriciteit zit en dan weer veel te warm wordt gestookt. Ondertussen ben ik onderweg, ontmoet andere zielen en vertel mijn verhaal van idiote synchronisaties.