Dat ene

 

En dan ben je op zoek naar dat ene. Dat de waarheid zou kunnen zijn, of de oplossing voor al dat lijden, het afzien of wat dan ook dat je denkt dat je in de weg zit. Dan ontmoet je mensen die zeggen: “dat is het man, dat moet je doen, geloof me nu maar.” En dan ga je nog verder je weg af. 

 

Ik verdwijn in mezelf. 

Ik ploeter als een pad in mijn modderpoel, wroetend op zoek naar hapjes om aan te sterken en dan naar boven te kunnen zwemmen, naar lucht en licht happend. Want ergens voel ik dat er iets niet klopt. Dat er iets te ver verwijderd is van wat ik licht en vrede zou durven noemen.

 

Ondertussen dreunt de wereld op me, hoor ik stemmen digitaal, gedrukt in inkt of via een beeldbuis de kamer binnenstormen. Hoe het wel of niet kan, hoe het anders moet. Deze wereld, jij, ik.

 

Ik geloof er allemaal niet meer in. Ik hef mijn lightsaber op vanonder die modderpoel en richt het naar boven roepend: “Deze ellende is niet mijn schuld, is niet jouw schuld, laat het in godsnaam verdwijnen!” Het is er en verblindt je zelf, je eigen weg, je wil het kwijt en je zal het leiden naar andere oorden, dat is de enige weg. Weg wat niet meer van jou is. Aan een dorre tak kunnen geen gezonde vruchten groeien. Ze zijn purper en zwart en smaken naar smurrie. Ik schud ze van me af.

 

En dan kan je zoeken naar dat ene. Diep binnen in jezelf, die waarheid die je niet onder ogen durft zien. Niet ingefluisterd door anderen, maar door je eigen puurste zijn, weg van de angst.

 

Ja, ik ben het waard te mogen zijn, wie ik ben, wat ik wil en wat ik niet wil. En jij? Jij ook.

 

 

 

    Afbeelding Pinterest