Crash and burn

Het sluimerde al jaren. En als ik goed lees in mijn kleine beschouwingen, had ik het moeten zien aankomen. Als ik echt durfde stilstaan en luisteren. Maar toch doe je door. Zeker met corona, je wil niemand in de steek laten, je werk nu zeker blijven doen, zelf sterk blijven en doorgaan. Alles opnieuw uitvinden. Opnieuw uitvinden. Behalve jezelf. 

Er zijn erger dingen. Er zijn mensen die het veel zwaarder hebben. Ik wil niet klagen. Ik wil Calimero niet toelaten.

hoogspanning die trilt en blijft trillen

 

Ik geraakte steeds meer overspannen. Spanningen op het werk, thuis, in mijn hoofd, overal waar ik ook maar één minuut trachtte te verpozen. Telkens weer prikkels, maar niet diegene die me oplaadden. Het merendeel bleef en blijft me irriteren, kwaad of verdrietig maken. En als de boosheid woede wordt (innerlijk) en het verdriet uiteindelijk zo diep zit dat je niet meer weet waar het vandaan komt, bijvoorbeeld bij het lezen van een berichtje, bij een gewoon gesprek of het zien van een scène en het er uit wil stromen (maar niet lukt) en je hoofd gelijktijdig op ontploffen staat, dan weet je dat je ergens halt moet nemen. Maar hoe?

Recent contacteerde ik een psycholoog. Het werd me allemaal teveel. Op haar advies, na enkele confronterende sessies, heb ik contact gezocht met een arts. Die stap zetten was moeilijk, want ik wist dat dit kon betekenen dat ik moest afstappen van de trein waarop ik zat en daarna kan verdwalen in een woud waarvan ik de uitgang niet meteen zie. Het verdict was snel en duidelijk. "Je kan het nog even volhouden, maar dan zal je fysiek je op den duur zelf een halt toeroepen, met gevolgen die nog veel langer zullen duren voor je herstelt," zei de arts me.

@Home

Thuis nu. Ik blijf zeer gespannen, kan de knop niet omdraaien, voel me schuldig en pieker me te pletter. De angst om uit te barsten. Duisternis dat boven me cirkelt. Dagen die nachten zijn. Te lang trachtte ik uitputting te compenseren met koffies en positieve quotes, zonder ze echt na te leven. Tijd voor mezelf maskeren met andere zaken die dringender lijken. Tot. Dat.

Alles lijkt nu zo vermoeiend, zelfs lezen of schrijven, iets wat me steeds energie geeft. Maar ook hier verzaak(te) ik een deel van mezelf en kost het me moeite me te concentreren.  

De psycholoog heeft me al een paar keer door korte zaken aan te stippen sprakeloos gemaakt, wat me niet snel overkomt. Het blijkt nodig. Iemand die vanuit een zekere afstand mee kijkt naar wie ik ben en meedenkt waarom ik doe wat ik doe en vergeet te voelen waar ik moet voelen, waar de emoties me luid toeschreeuwen. Want ik besef dat er een aantal thema's zijn die nu eenmaal terug aan bod zullen komen. 

Die van de vader, vader zijn en man, man zijn en tot slot Bart, wie is Bart nu? 

Een knullige creatieve duizendpoot die zich aangetrokken voelt tot schijnbaar uitzichtloze projecten en waarom, waarom is het dan ook zo moeilijk op tijd hierin los te laten?

Het is tijd. Mag het nu?

Ik sta in brand en weet niet meer hoe te blussen.

 



 

Reacties

  1. Bart,

    er is heel veel moed en kracht nodig om toe te geven dat je, een tijdje, op het perron zal staan en eventjes niet mee verder raast.

    Er is veel moed en kracht nodig om dit te ondergaan, te aanvaarden.

    Er is veel moed en kracht nodig om dit gevoel te verwoorden en zelfs uit te schrijven.

    Veel moed en kracht ook om nog even te blijven staan, om een volgend of een ander ticketje te kiezen.

    Begrip, tijd en rust zullen je er weer bovenop helpen. Neem de tijd die je nodig hebt om weer van de rit, het uitzicht en de route te genieten.

    Veel kracht en moed wens ik je.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts

Contact

Naam

E-mail *

Bericht *