Decemberbleus

 

 

Half december. Nog even volhouden. Bijna verlof, alsof het dan is oplost. Je weet het niet. Alles stokt, sputtert en raast onverbiddelijk door. Afscheid nemen doe je online. Jongeren die feesten worden opgepakt, omdat ze het anders willen, omdat ze er genoeg van hebben. Footloose anno 2020. Locdownfeestjes verboden. Want het virus stopt niet. Nog niet.

 

De curves buigen zachtjes, om dan weer omhoog te schieten. Als je erin gelooft. Mensen in hun kot, de wereld  opnieuw op slot. Arm rijm. Geen beweging. Geen gezellige kerst met de families, die je al even niet zag. Thuis alleen met elkaar. Of als je pech hebt met jezelf. Tenzij je dat niet stoort. Als schrijver heb je er minder last van. Maar dan nog weegt het door. Alles via het net en met een beetje geluk mag je nog eens op afspraak, een winkel binnen.

Ik heb hoofdpijn. Mijn nek en schouders zitten vast. De kinesist is mijn alternatief knuffelcontact. Sporten doe ik in het park.

’s Avonds als de mist zich over het landschap neerlegt en er niemand te zien is kom ik buiten. Rondjes lopen met m’n GSM in de hand. Nog 2000 stappen en ik heb het alweer gehad. Mijn ogen dof. 

 

Ik wens een nieuw jaar, waarin het oude vergeten wordt. Opnieuw beginnen klinkt als kleuren in je hoofd. Ik prevel dat de energie van de economie een nieuwe hit scoort: die duurzaam, zorgzaam en helend zingt en ons niet drijft tot een zombiegeneratie, met de laptop op de schoot. Santé.

 

 

                                                                                 Zombie: The Cranberries