Smetvrees en superhelden

De wereld leeft in angst. Voor alles en nog wat. Voorzichtig binnengeslijpeld en nu schrijdend naar een climax. Enkel superhelden lijken de wereld nog te kunnen redden. Of gewoon een elektricien, een vakman?

Terwijl ik op de trein zit onderweg naar mijn schrijfdocentenles en zie hoe rond mij alles steriel is geworden en jonge mensen met poetsdoekjes op de trein hun glimlach wegvegen, wacht ik op hulp. Mijn gsm werkt nog, ik bel een elektricien.

"We zitten zonder. Een lek. Omdat de dakgoot vol zat. Zorgde voor kortsluiting. Stom. Ja. Stuur maar een bericht. Ik zorg dat er iemand is."

Een soort spin die ik gekocht had om dit te voorkomen heeft er net voor gezorgd dat het afvoergat verstopt geraakte. Zoals vele nieuwe nuttigheden, erg onnuttig. De bevriende elektricien zou me sms'en als hij kon langskomen, ik dan Blauw, zodat zij het verder kan opvolgen. Ik spoor. Naar Mechelen. Halve schrijvende maneblusser die ik ben.

 

Onnuttige dakgootspin

Echte handige mensen binnen de familie sterven voorzichtig uit. Of ze zijn te oud geworden of te ziek of zijn er niet meer. Ik eer hen. Zulk een talent heb ik niet. Ik ben goed in afbreken. En dan moet je je wel beroepen op een vakman om het te fixen. Het zal ons nog geld kosten. We leven namelijk nog in een oud huis en weten dat binnenkort ook hier alles zal moeten opengeslepen worden, meubels weg, wij buiten. Elektriciteit uit de jaren vijftig dat ooit eens moet vervangen worden. De problemen stapelen zich op en de pubers die we in huis hebben kunnen we niet verantwoord laten gamen of Netflixen met één stopcontact in de kamer en zesendertig blokjes ter aanvulling naar hun bureau of bed.

Gelukkig zijn er nog vakmensen, die niet bang zijn en tussen alle drukte door je hopelijk ook nog effe uit de nood kunnen helpen. Zonder stroom: geen warm water, geen licht, geen Wifi voor de kinderen en geen koffie voor mij in de ochtend.

Ik hoop dat het hem lukt. De superheld.