Over moeten

Ik (moet) loslaten.

Deze nacht lag ik wakker. Misschien beter: vele nachten lag ik al wakker. Waarom is “rusten” toch zo moeilijk voor me? De moeheid is er, net zoals de onrust. Het blijft: knagend, zeurend manifesteert het zich. Behalve als ik schrijf. Maar soms moet je alles kunnen uitzetten. Herbronnen. De tijd stilzetten. Hoe doe je dat? 

Gevecht op een paardenmolen (scène uit Strangers on a Train - Hitchcock)

 

Ik (moet) rusten. Moet?

Toen begreep ik het. Ik moet juist niets.

Ik heb een teveel aan moeten en dat maakt me nog meer onrustig. Ik moet te veel van mezelf en denk daarbij ook nog eens dat mensen denken dat ik iets moet. Zelfs rusten moet?

Ik besef plots dat het moeten iets is dat ik moeilijk kan loslaten. Omdat het een gecontroleerd, gepland en strevend naar perfectionisme soort moeten is. Je moet rusten, je moet werken en daarbij het beste van jezelf geven, je moet een goed huwelijk hebben, beter dan dat van je ouders, je moet je kinderen goed opvoeden, zij moeten daarbij aan sport doen, voldoende bewegen, goede resultaten halen, hun talenten ontwikkelen, net als jij, jij moet het goede voorbeeld geven. En je partners rol daarin? Moet je beminnen, vastpakken als het nodig is, lekker koken, goed advies kunnen geven met diepe gesprekken: vrouw, moeder en filosoof zijn. En mijn rol daarin? Jij moet een echte vent zijn, genoeg verdienen, een betaalbare elektrische auto kunnen kopen, sterk zijn, goed presteren, luisteren en incasseren als een held en goed kunnen kokkerellen: man, vader en superheld zijn. Met alle genderclichés erbij, want wat ben je nog zonder die clichés? Een stuurloos schip op de rand van de afgrond? Tenzij er ergens een nieuwe koers bestaat? Welke koers moet? En zo raast het maar in mijn hoofd. Maar ergens moet het en wordt het ook van je verwacht. Denk je. En daarnaast moet je nog genoeg tijd hebben voor je hobby’s en je passies, als je die hebt, zo niet moet je die hebben.

En oh ja, je moet natuurlijk ook letten op wat je allemaal eet en zegt en hoe je het zegt en leuke uitdagende vakanties boeken, zonder het vliegtuig te nemen, de beste foto’s maken en teksten erbij posten die iedereen inspireren. Tot slot en bovenal moet je de wereld redden van zijn nu al bijna zekere ondergang.  Ja er is veel moeten dat moet gebeuren. Is er een overdosis aan moeten?

In mijn hoofd alvast wel. En al zeker als dat nog eens komt vanuit een streven naar perfectie en controle. Hoe zou dat komen?

Ik behaag, dus ik ben.

Vanuit een groot verlangen naar behagen en behaagd willen worden, moet veel en lijkt het alsof je erbij hoort. Moet dit dan ook nog eens perfect zijn, met de juiste balans tussen paaien en schoppen? Niemand is perfect en je kan niet alles en iedereen veranderen. En al zeker niet door je op te jagen zoals zo goed lukt op afstand: in de wagen, op sociale media, vanuit je eigen cocon.

Ian Fleming beschreef zijn James Bond Girls als imperfect. Er was altijd wel iets dat eraan scheelde, want perfect –dat wist hij ook- bestaat niet.  Je bent mens en je ademt en je leert en je maakt mee en je laat los. Ja vooral dat laatste, omdat je anders te veel jezelf én de ander vastzet: “you will make a fool out of yourself”. Gonst het ergens in mijn achterhoofd. Goed daar zijn we al uit, maar hoe laat je dat dan los? Dansen helpt en doen wat je echt graag doet. En misschien via een zelfgeschreven mantra.

Hier alvast eentje,
een carnavalsmantra:

laat los
dat streven naar
dat moeten doen
dat perfect willen zijn
dat streven naar meer en zelfs minder
laat los

dat je moet veranderen
dat jij of zij anders

moeten zijn

laat los dat je kan laten zien
wie je bent en waarom
laat los en leef zonder
de uitmuntende controle
dat er willen zijn van je vraagt
zonder meer zonder moeten
gewoon omdat het is
laat los
dat masker van moeten

Somewhere nothing less

Bedenking bij de bedenking.

Er is natuurlijk een verschil met iets moeten en iets willen, waar je zelf voor kiest vanuit een diepdoordrongen gevoel. Een willen vanuit een echt zijn, niet vanuit een scheefgegroeid ego. Ik adviseer om eens neer te schrijven wat jij zelf wilt (niet die ander).

Zo wil ik
(vanuit het graag doen)
goede leesbare teksten kunnen schrijven
die iets vertellen (want dat vertellen zit er nu eenmaal in)
en wil ik (naar best vermogen) een goede vader zijn
een echtgenoot die luistert (ook al zit m’n hoofd soms overvol)
en kunnen bijdragen aan een leefbare wereld (tja, me ook maatschappelijk nuttig voelen)
en dit laten samenkomen in mijn dagelijks leven. Ik mag dit met vallen en opstaan (want dat alleen al is een uitdaging en groeiproces). Meer niet, dit is al meer dan genoeg. Maar het moet niet.

Je mag.

Ik moet mag alleen de lat mentaal niet te hoog leggen en te veel verwachten. Zelf ondernemen, niet opjagen en op tijd opladen. Laten we daarbij “moeten” vervangen door “mogen”. Want dan heb je nog een keuze. En die keuze wordt dan uiteindelijk een “ik wil” en nog steeds heb je daarin een keuze.

Je mag rusten, een goed huwelijk en goede vriendschappen hebben, geld correct verdienen, kinderen coachen als verantwoorde individuen, je mag het allemaal, proberen, je mag… leven. 

Omdat je er zelf voor kiest, op jouw tempo.

F*ck de rest! Meer zin of onzin wil ik niet en wil ik er niet meer achter zoeken.
Alles mag. Niets moet. Toch?

Het vraagt moed, om niet te moeten.

 
Met dank aan mijn collega's, vrienden en familie voor inspiratie en inzichten...