Inclusie en poëzie

 

Lingerie in de vitrine

Die zondag erg vroeg op de Meir, richting Kloosterstraat en de Waalse kaai. Prachtig stil, nog geen drukte, nog geen geroep, sirenes of gevloek. Gewoon licht geroezemoes, het zachte ademen van een stad die uitslaapt en de zon die zich voorzichtig toont in de reflecties van de flatgebouwen.

Een slapeloze gek spookte rond, gsm in de hand, ik herkende hem in het spiegelbeeld van het uitstalraam. God, wat doe ik me aan? Op een zondagochtend ergens in Antwerpen voor een winkelraam, mezelf keurend met die warrige uitgedunde bos haren op weg naar literaire inspiratie?

Komaan, je gaat weer uitgedaagd worden om te schrijven, dat doet je zo goed. Ik knikte naar mezelf, soms moet je jezelf een schouderklopje geven. Ik stond voor een lingeriewinkel en maakte nog snel een foto van het stukje stof voor me: een slipje waarop stond l’ amour. Grappig, dacht ik, maar wat moet ik ermee, is dat liefde of een memorabel beeld? Neen, gewoon fun in de vitrine. Echte fotografie daar was ik nu naar op weg. Het FoMu exposeert werk van Stephan Vanfleteren: “Present”. Een eigenzinnige keuze uit zijn werk: van zijn beginperiode als fotograaf voor de Morgen tot nu waarin stillevens verhalen vertellen vanuit de veilige omgeving van zijn studio.

Dichter zijn

Creatief Schrijven vzw bond er een workshop aan vast: beeld en woord. Voor mij het ideale duo. Daarmee spelen is wat mij al heel mijn leven intrigeert. Nu mocht ik me door kleine opdrachtjes laten beïnvloeden. Gensters van inspiratie die moesten helpen om de kunstenaar te ontdekken. Ik heb niet de hele collectie bekeken (nog niet) want dat is teveel om in één keer over te schrijven. Ik koos er enkele foto’s uit, op aangeven van schrijfcoach Barbara, en liet me gaan.

Wat mij het sterkste raakte waren de portretten van mensen die duidelijk geen plek hadden gevonden in deze maatschappij, die er door omstandigheden waren uitgerold, buiten de muur leefden van het beschermende en de weg kwijt waren. Zonder veel houvast, enkel een roestige regenpijp omklemmend, een leeg glas waar schuim aan kleeft of in de figuur van een steen verlaten op de kasseien van een ontheemde stad. Dit was poëzie in beeld voor mij met een hoog melancholisch gehalte.

Foto van foto van Stephan Vanfleteren

Het was deze muze die me dan ook woorden influisterde die bleven komen, als een waterval van emoties, een oceaan die niet bleek te stoppen. Die dag mocht ik dichter zijn, dichter bij het werk van deze man en de mensen die erin voorkwamen. Dankjewel, zuchtte ik vanbinnen.

Hier al een kleine Haiku om deze poëzieweek in te zetten:

Stilleven

Nat drupt deze stad
Het ochtendgloren werpt zacht
Licht in je ogen

n.a.l.v. Present, Stephan Vanfleteren

Wordt vervolgd.