Sportief op de Langedijk

Knooppunten

Met een stevig elastiek rond mijn fietsstuur kan ik het gsm-probleem oplossen. Je kan nu beboet worden door te fietsen en je “mobieltje” vast te houden hier in Nederland, als ze je betrappen betaal je 95 euro. Nu goed, het is ook heel ongemakkelijk als je aan het fietsen bent en je moet dat ding tegelijk in de hoogte houden, je evenwicht bewaren, het  bedienen en op de weg letten. Het is als lezen op de fiets of Pokémons vangen terwijl je wandelt, je aandacht (het mijne alvast) kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn, tenzij in volkomen veilige omgeving. 

Plastic smartphone mount

Voor een langere fietsroute is het gemakkelijk als het aan je stuur klemt en je af en toe kan checken (of horen) of je nog op de goede route zit. Nu heb ik het ideale systeem gevonden voor dat korte stuur van me. Een soort elastiek met gaten in die je rond je stuur wikkelt en waarin je je telefoon stevig kan klemmen. Zo vertrek ik met de app “Fietsknoop” en een route rondom Alkmaar in de hoop de mentale moeheid eruit te fietsen.

Het is mooi fietsen hier in de omgeving. De knooppunten leiden me over knap aangelegde fietswegen langsheen kleine en grotere meren, fietsbruggen over waterlopen met jongeren die in een sloep ronddobberen en doen denken aan de Kameleon jeugdromans. 

Foto de dag erna: Museum BroekerVeiling 
te Broek op Langedijk (oudste veiling ter wereld)

Wind op de kop is het hier hard duwen, een beetje zoals bergop fietsen. Niet voor de zwaarlijvige man die met zijn elektrische fiets me voorbijsteekt alsof het niets is, het ding breekt bijna in twee onder zijn gewicht terwijl hij rustig verder peddelt.  Het is alvast gezonder dan zo’n scooter. Wind af ga je dan weer sneller dan al die pseudovoertuigen, je vlamt de vermoeidheid uit de benen, ze zijn goed vandaag, denk je voor even. Het ziet er onderweg allemaal erg idyllisch uit, maar met mijn gsm strak aan het stuur geklemd en geen ander beeldapparaat bij de hand heb ik geen zin om foto’s te maken. Nu wil ik geen plaatjes nemen en op de sociale media delen, nu wil ik trappen, trappen en genieten.

Wonderpark

Op de terugweg fiets ik doorheen de paden van het “Park van Luna” en de nieuwbouwwijk “Stad van de zon”. Dit geeft me eerder een bevreemdend gevoel, enerzijds, een mooi en net park aan een meer met een klimaatneutrale wijk, anderzijds kunstmatig, te net, te afgemeten, het wringt wat met het wat rurale en slordige van de Belg in me. Wanneer ik erdoorheen fiets voel ik me zelfs misselijk worden, al maak ik me ook de bedenking dat het kan door de kilometers die ik achter de kiezen heb en dat was wel weer een tijd geleden. Toch is het niet mijn ding. Geef mij dan maar de diversiteit en het je m’en foutisme van sommige dorpen in Vlaanderen en Wallonië. Behalve de fietsstraten, daar kunnen ze bij ons nog veel van leren en de klimaatneutrale initiatieven, waarvan we nog ver af staan van wat het zou moeten en kunnen zijn.

Ik denk teveel, harder trappen Bart, harder trappen. Nog even doorzetten zodat ik op tijd ben om de laatste kilometers van de tour te kunnen zien, eerste Pyreneeënrit met onder andere de Col de Peyresourde, waar Tim Wellens nog wat punten kan pakken voor de bollen. Het echte werk kan beginnen. Ik voel de mentale moeheid wegebben. Sport is net als schrijven een mentaal gebeuren, de rest is training.