Gratis tijd - een basisinkomen

Wat als je zomaar een basisinkomen kreeg?

Geen tijdelijke werkloosheidsvergoeding, neen, gewoon een degelijk bedrag om te leven, bijvoorbeeld 1500 euro in de maand. Wat zou je dan doen, stoppen met werken? Ander werk? Eindelijk die droom van je waarmaken? Bijverdienen om net dat meer te hebben en eens vaker op verlof te kunnen gaan? Blijven werken zoals enkele ouderen nu al doen na hun pensioen?

Het zal niet stoppen denk ik. Een mens wil zich nuttig kunnen maken en je krijgt door die extra cash of duw in de rug net wat meer kansen om dat te doen wat je wil. Zou dan niet heel ons systeem crashen? Als maatschappij of zelfs als mens? Er zijn al experimenten gedaan op klein dorpsniveau (cf. Namibië) waarbij het een meerwaarde bleek te zijn, maar iedere context is natuurlijk anders.

Ik denk dat als je echt iets wil je er sowieso moet voor gaan, los van een basisinkomen, je moet het nu waarmaken en je erin vastbijten, er nu al naar streven, als je weet wat je wil. Die financiële zekerheid helpt natuurlijk wel in je start of aanloop en daarin hebben sommigen al een veel grotere voorsprong dan anderen. Maar uiteindelijk zal het allemaal afhangen van je eigen drive en doorzettingsvermogen. Dat met wat geluk, de juiste netwerken, achtergrond en de nodige intelligente aanpak. En soms zal het dan nog niet lukken.

Je hebt niet altijd alles onder controle. Op dat moment zal een sociaal vangnet of sociale begeleiding noodzakelijk blijven, op een andere manier wellicht dan wat het nu is. Een zeker basisinkomen zou al meer tijd en ruimte creëren voor andere zaken en dat zou weer nieuwe mogelijkheden met zich meebrengen. Zeker niet slecht. 

En ik, wat zou ik ermee doen?

Allereerst nog wat hoognodige energiebesparende verbouwingswerken uitvoeren, en dan?  Op dit moment weet ik het zelf niet. Het zal misschien te maken hebben met een boekencafé, met reizen en schrijven of opnieuw documentaires maken of scholen oprichten en vernieuwen, continue uitdagingen? Of gewoon dat waar ik nu al mee bezig ben, maar daarin meer focus en evenwicht.

Met zulke vragen hou ik me bezig in het begin van het nieuwe jaar. Ook dan is het tijd voor me om alles eens op een rijtje te kunnen zetten. Dan heb ik die drang eens zo erg. Nu voelt het aan als een noodzaak. Ik ben professioneel al met zoveel verschillende zaken bezig geweest en privé heb ik al meer dan twintig jaar eenzelfde relatie. Dit met de vanzelfsprekende crisissen, die variatie die nodig is om te groeien. Op zich niets mis mee. 

 

Ondertussen ga ik stevig door, terwijl de haren grijzer worden en de jaren afkorten. 

Ben ik nog goed bezig?

Ik ben op een punt gekomen dat ik zelf niet goed meer weet of ik nog wel goed bezig ben. Ik ga niet klagen en zou de klok niet willen terugdraaien. Dat heeft geen zin en loont niet de moeite, want van alle ervaringen leer je en er zitten gelukkig hele mooie bij. Ik wil het gevoel hebben dat ik positief bijdraag in deze wereld, dat blijft voor mij bovenaan de agenda, los van inkomen, maar door de drukte verlies je de essentiële dingen wel eens uit het oog.

Wat doe ik goed? Waar ben ik goed in? In “landen” zei iemand me ooit. Ja, juist, ik werk dingen af. Zolang ik kan. Maar wil ik nu zo doorgaan op dit niveau en ritme of zou ik stilaan andere keuzes moeten maken of gewoon anders gaan leven? Oei, zit ik in een midlife?!

Of is dat typisch voor mij en het nieuwe jaar dat zo zich dwingend aanbiedt? Het is wel zo dat ik om de zoveel jaar de neiging heb om alles op z’n kop te zetten en het vanuit diverse invalshoeken wil bekijken.  Schrijven helpt daarbij en daarvoor heb je tijd nodig. Of je die er nu bijkrijgt of bij kunt kopen, tijd om te (her)bronnen is soms nodig.   

 

Gratis of niet, maar wel noodzakelijk.

Op weg naar kwaliteit dus, op alle niveaus.

                                      Where is my mind, Pixies