Allerzielen

Het is een zware tijd voor oude iconen. 

Leonard Cohen die zijn zelfgeproduceerde harmonieën uitzong, Marc Sleen die een laatste pennenstreek veegde, volgend op Bowie, Prince en Toots.

Groten der aarden die ons verlaten terwijl oude killer clowns kansen krijgen. Ook zeer veel anderen die niet gekend zijn verlieten ons dit jaar omdat hun talenten niet zo resoneren via de media. Mensen die vechten voor een beter bestaan omdat relikwieën en valse overtuigingen hen in de weg staan of het leven laten omdat ze ziek zijn of door ouderdom het leven vaarwel zeggen. Zij wezen allen eervol gegroet.

Heel bekenden, nobele onbekenden en nu ook iemand dichtbij. Mijn oma.

De laatste die nog in leven was van de oma’s die ik mocht kennen. Joanna heette ze en ik kende haar nauwelijks. Na de scheiding van mijn ouders, toen ik nog erg jong was, gingen beide families hun eigen weg en zag ik één deel van de familie niet meer. Tot ik zelf op zoek ging. Eerst vond ik mijn natuurlijke vader, maar ook hij was afgesneden van zijn eigen familie. Daarna, enkele jaren geleden, leerde ik pas mijn oma kennen, Joanna. Hoe dat allemaal zo gelopen is, is te lang om hier zo te vertellen. Dat is een verhaal apart. Zoals ik haar leerde kennen maakte ze wel een sterke indruk.

Ze was een vrouw van haar tijd en leefde zoals zij dacht dat kon en moest.

Na de dood van haar man, mijn grootvader die ik enkel kende als klein kind, ging ze verder met haar leven, haar eigen leven dat ze stevig in handen nam. Tot nu, 91 jaar, en het tijd was om afscheid te nemen. Vrijdag op de dag dat de oorlogen even stilstaan had ik vrij en reed ik nog naar haar, naar het voor mij verre Halle. Ze lag al enkele dagen aan een bakster morfine. Ze was op.

Ze ademde zwaar. Ik praatte nog tegen haar. Ik nam afscheid. Om tien uur die avond vertrok ze op avontuur, naar een bestemming onbekend, to boldly go where no man has gone before.

Het ga je goed Joanna, vind rust, kus.

Een afscheidsgedicht.