Over creativiteit en melancholie

Ik heb lang gedacht, te lang.

Zo dacht ik dat ik het melancholische in me en die onzekerheden van me moest blijven voeden om te kunnen creëren. Dat hoe meer ik meemaakte en wroette met mezelf hoe meer ik zou kunnen maken. Maar dat lukt niet altijd én is niet nodig. Je gooit geen kansen weg door te groeien en keuzes te maken voor positieve dingen in je leven en dingen achter je te laten die je blokkeren. Want zeg nu zelf als er dingen blokkeren in je, omdat je gefrustreerd geraakt, niet tevreden bent, je hopeloos onmachtig voelt, komt er sowieso niet veel nuttigs uit en is één of andere verslaving al snel de manier om ervan te vluchten. Reageren mag wel en creatief afreageren ook. Maar het mag niet belemmeren dat je zelf groeit, in tegendeel het moet je helpen om te groeien als individu. Indien het niet helpt, moet je keuzes maken. Zo zie ik het althans.

En als je die keuze maakt kom je nieuwe kansen tegen.

Kansen kunnen er ook zijn op een ander niveau en dan zal je van daaruit ook op een ander niveau creëren. Geen melancholie meer, geen onzekerheden? Jawel, die blijven ergens en zullen te pas en te onpas opduiken, het mag er zijn. In nieuwe vormen of beter uitdagingen, want je bent ondertussen al een stapje verder. Ik geef toe hoe meer je in je jonge jeugd meemaakte hoe sterker dit zal zijn en tegelijk moet je met twee voeten in de wereld staan, weten wat er rond je gebeurt.

Het is jouw bron om te kunnen veranderen en in die rebellie creëer je. Dus blijf er niet inhangen of cultiveer het niet maar doe er iets mee. En als dat deeltje vanuit jouw grote rugzak is verlicht, is het tijd voor het volgende deeltje, lichter of zwaarder afhankelijk van wat je ondertussen nog meemaakt. Alleen voedt het niet als een monster van Loch Ness. Je ziel blijft wie je bent en hoe zuiverder je tot je kern komt, hoe echter deze wordt en hoe authentieker je creatie.

Honger naar aandacht?

Een ander verkeerd begrepen begrip is dat de ‘createur’ hongerig is naar aandacht en bevestiging zoekt. Soms kan dat zijn, bevestigt worden in wat je doet en dat je het goed doet is altijd fijn. Maar het is niet de drijfveer en mag het ook niet worden.

Creatief zijn louter om bevestigd en gezien te worden laat je uiteindelijk ook verkeerde keuzes maken, weg van je ware ik, leeg. Creatief zijn moet vanuit een puur gevoel (geen emotie, dat is iets anders) komen, om bijvoorbeeld te vernieuwen, een meerwaarde te kunnen zijn op sociaal of maatschappelijk vlak of inzichten te kunnen delen. Creatief zijn dient niet om je eigen te verheerlijken, dan loopt het mis. Dan verval je uiteindelijk in een soort melancholie die je zal opslokken.

Creativiteit is fantastisch, het is de manier om te ontwikkelen, nieuwe ideeën te vinden en obstakels te overwinnen onderweg. Melancholie en zelfs de drang naar bevestiging hoort daar soms bij, maar het zijn niet de enige drijfveren om te creëren.

De poète pur

De tijd van de poète maudit hunkerend naar aandacht en zwemmend in zelfbeklag is al lang voorbij. Het is tijd voor de poète pur. Ook voor mij.