Bloedlijn

En daar ligt ie dan

Mijn eergevoel vroeg erom: ligt hij nu echt in de boekenwinkel?
Ik kreeg bericht van de uitgeverij dat ‘Bloedlijn’ van de pers is gerold, een pakketje met vijf auteursexemplaren zou worden bezorgd en zou vanaf nu ook in de boekenhandel te verkrijgen zijn.

Na het werk fietste ik zo snel ik kon naar de enige boekenwinkel hier in Lommel en zocht meteen of ik hem zag liggen. “Ja, daar op de bovenste plank, samen met ‘Nachtwild’ in een nieuw jasje.” Zei de winkelgerante, die me ondertussen al kent. Niet alleen als schrijver maar ook als verwoede boekenklant. “Ik heb er meteen bijbesteld, dan kan ik er een stapeltje van maken en ze vooraan leggen.” Trachtte ze mijn opmerking voor te zijn, dat het zo niet echt in zicht lag.

Solo of samen?

Neen, ik heb geen torenhoog ego, maar mijn sterrenbeeld is leeuw en ik ben trots op wat ik met volle overgave doe en wil dit ook kunnen tonen. Met deze bedenking; wel meestal samen met anderen. Een groepsdier dat ook de behoefte heeft om soms alleen te kunnen grommen. Ik besef dat ik nu eenmaal die ander nodig heb om mezelf net dat stukje te kunnen overstijgen. Zij dagen me uit of vullen me aan. Ook al kan ik eigen schrijfsels en verhalen produceren, zoals mijn dichtbundel 'Brutus en Medea' en een nieuwe bundel in wording. Maar dat is vaak een proces van vele jaren, tot ik nog eens helemaal alleen naar buiten durf te komen. Samen gaat dat sneller en voel je je net iets veiliger, net als optreden in groepsverband. Solo boezemt het me meer angst in.
En toch, alles waar nu eenmaal een eerlijk en authentiek verhaal achter zit, is de moeite waard en mag aandacht krijgen.

Schoonheid zit vanbinnen?

De tweede uit de Dalca reeks is een mooi exemplaar, al zeg ik het zelf. Uiterlijk omwille van de mooie tekening van Maarten Hermans en innerlijk omdat het over een persoonlijke geschiedenis gaat, waarin ook levensechte gebeurtenissen zijn verwerkt. Johan en ik trokken met behulp van een ervaren gids echt naar Roemenië én het verhaal van Maikel heeft voor mij ook een persoonlijk raakvlak. De zoektocht naar de roots vormt al heel mijn leven een rode draad. Een verhalencyclus die dus nauw verweven is met mijn eigen verleden, gegoten in een wel heel realistisch fantasykleedje.

Reacties

De dag daarna kon ik via de post een eigen pakketje ophalen. Ze waren al langs huis geweest, maar ik was er niet. Ik opende het snel en toonde het met trots aan mijn gezin. Mijn dochter slaakte vreugdekreetjes en kan niet wachten tot ze zelf oud genoeg is om het te kunnen lezen. Mijn zoon vond het wel een mooie cover en gamede verder en mijn vrouw bladerde er eens door en knikte goedkeurend. Ze vergat wel de opdracht vooraan te lezen waarin ik haar bedank. Ik wachtte en zei niets. Tja als ik nog eens gaan schrijven ben, zal ze er misschien tijd voor nemen en erin lezen. Dat moet ze zelf dan maar ontdekken. 

Ook op het werk keek men met bijna ongeloof toe, van: “Echt is dat van jou?” en “Wauw”, tot “Ik ben ook een boek aan het schrijven, al twee jaar.” “Over vampiers?” Vroeg men lachend.
“Neen, over ...” Belangrijker dingen dus. Maar zelfs in dit genre kan je zeer essentiële dingen aankaarten. Hoe dan ook zulke reacties heb ik graag, ze pushen me, om steeds verder te gaan.

Over leven?

Een nieuw boek heeft iets magisch. Het geeft je energie en de moed om verder te schrijven. En dat ga ik ook doen, dit weekend nog. Tijd voor deel drie, het staat al gedrukt vanachter in het boek van Bloedlijn. Het zal dus echt wel af moeten. Met veel plezier. Het is een beetje als vakantie nemen voor me, weg van alles, avonturen beleven in een toch nog veilige omgeving. Of is het meer dan dat? Ja, het is ook meer. Schrijven is een in leven blijven met een wild kloppend hart net als het keihard slaan op dat klavier van me tot je er uitgeput een punt achter zet en je laptop dichtslaat of je pen ergens onderweg neerlegt en naar buiten kijkt, naar de echte wereld die voorbijraast en waar je nooit echt vat op krijgt.

Bloedlijn is klaar voor de lezer. Nu ik nog.