Ergens onderweg

Ik ontmoette een vrouw op de trein die openhartig over het verlies van haar zoon vertelde. Kanker, complicaties, zes jaar. Het was een eerlijk en open gesprek, dat diep durfde gaan. Zonder taboes. Zij straalde kracht uit. "Positief, net zoals hij was." Zo bekijkt zij het leven nu.

Van dag tot dag, het beste ervan maken, dingen doen die je leuk vindt, vriendschappen die er toedoen in plaats van éénrichtingsverkeer te zijn.

Ook zij heeft nog een andere zoon, dochter nu, transgender en een zus met een kind in ongeveer dezelfde situatie als mijn broer. Gesloten instelling, psychiatrie, open, dicht, nergens thuis voelen, nergens in passen, teveel etiquette ’s, moe...

En ik, ik tracht bij zinnen te blijven, door me met zinnen bezig te houden. De wereld komt snel op ons af, duizenden mensen vluchten naar hier, Europa, het beloofde land van depressies en overspannen mensen, beter dan dictators of extreme religieuzen die je de kop afhakken omdat je anders denkt.

Zij die zich aansluiten bij die gekken, komen trouwens uit dit beloofde stukje land. Nu goed, veel goeds komt er nu niet uit, behalve dat gesprek met die dame op de trein. Alsof ik in een moment van diepte haar even moest ontmoeten.

Toen ik afstapte vroeg ik haar nog: ”Hoe heet jij eigenlijk?”.
“Cinderella”.
“Echt?”
“Ja echt,” glimlachte ze.

Onderweg naar de volgende halte vergat ik dat er haltes waren.
Ergens onderweg, in stilte typend op mijn schrijfmachine, heil zoekend.