Schrijfweek einde zomer

Dag 1

Deze ochtend om kwart voor 10 vertrok ik naar Brussel, geen noemenswaardige problemen onderweg. Enkel de ‘Desiro’ trein die rijdt tussen Antwerpen en Brussel kon me niet bekoren.
Meer dan een half uur niet echt kunnen werken op je laptop en als er dan een vierzit is vind je slechts zo’n klein tafeltje net groot genoeg voor een tablet. Niet de ideale trein om te schrijven onderweg.

’s Middags, even kortsluiten met Johan hoe we de week plannen. Een week die ik telkens vrij wil houden van andere bekommernissen, iets wat steeds moeilijker lukt wegens werk en andere verplichtingen die zich opdringen, je zou als het ware echt even van de wereld moeten kunnen verdwijnen. En hoe meer je verbonden bent met  de ‘Global Village’ en haar digitale hemel hoe moeilijker het is om even rust te vinden.

In de namiddag overliepen we de opmerkingen die we nog plaatsten in Dalca, Bloedverwanten.
Ik keek nog correcties na en daarna mocht ik de eerste hand leggen aan de epiloog, het definitief einde van DalcaII. Het was al laat ondertussen en dat reserveerde ik dan liever voor morgen. Vlak voor en na het bezoek aan vriend Iq, een Bengaalse vriend van me uit m’n Leuven periode die sinds een maand te horen kreeg dat hij longkanker had met uitzaaiingen.

Morgen heeft hij een vrije dag uit het hospitaal en wil hij nog wat zaken regelen in het Leuvense centrum en met enkele vrienden mosselen friet gaan eten om erna met diegene die kan en wil nog iets te gaan drinken. Steeds meer kom ik in mijn vriendenkring en nabije omgeving mensen tegen met kanker. En ik vind het vreselijk en tegelijk zie ik ook hoe elk van hen er op hun eigen moedige manier mee omgaan. Dat verdient respect. Zelfs als zij de moed zouden verliezen of het gaat niet meer om het hoofd recht te houden terwijl angst en verdriet aankloppen, ook dat verdient respect, respect voor zij die strijden en leren loslaten.

Alles gaat verder en alles gaat door, goed, kwaad, fout of niet en ondertussen korten onze zomers en worden mijn haren grijzer zonder echt veel wijzer te worden, zo lijkt het althans.