Treinschrijven

Vandaag vlucht ik weg. Kort, want om 15u30 uur moet ik de kinderen al ophalen.
 

Nu al het verbeterwerk gedaan was wilde ik even zelf schrijven en dat kan ik nog steeds het best op verplaatsing: bij een vriend, een tante of ergens onderweg. Soms doe ik ook alsof ik op verplaatsing ben, wanneer ik vlucht in de caravan in onze tuin. Nu nam ik de trein. De trein is al vele jaren voor mij een plekje van inspiratie. Ook al zit het vol met schoolgaande kinderen en gepensioneerden op uitstap eenmaal aan’t schrijven kan ik me volledig afsluiten en komt alles als vanzelf. 

 

Misschien werk ik het best met publiek rond me? Die geen vragen stellen natuurlijk. Ik begrijp het zelf niet helemaal, maar ’t werkt voor me en vooral, geen afleiding vanuit de thuishaven.

Vorig jaar was het mijn voornemen om één kortverhaal per maand af te werken en dat telkens door minstens één keer per maand erop uit te trekken met de trein. Maar dat lukte niet. Enkel tijdens een goed geplande schrijfweek kon ik me volledig laten gaan, maar zo even tussendoor de trein nemen lukte me enkel als ik zelf ergens moest zijn, voor een bijscholing of zo. Met als gevolg dat ik dan niet aan een kortverhaal werkte maar een verslag uitschreef of aan het verbeteren was op de trein. Een goed voornemen dat een verkeerde wending had genomen.

Dat wil ik herstellen. Ik schrijf al jaren onderweg, van eerst dagboekmijmeringen tot korte verhaaltjes en hele poëziebundels tot scenario’s en concepten voor films en documentaire. De laatste jaren ligt de focus vooral op Jasper (scenario) en de Dalca-reeks (jeugdromans), dit samen met vriend en collega Johan. Maar ook tijd voor die eigen persoonlijke ideetjes en die dan echt vorm geven is belangrijk.

Vandaag kan ik niet zo ver sporen. Meestal neem ik bestemming kust, een uitgelezen bestemming om lekker lang onderweg te zijn, nu wordt het Antwerpen. Schone brute stad waar ik me dan een rustig plekje zoek om er koffie te drinken en te schrijven. Ik heb tegenwoordig steeds m’n laptop bij, maar als ik echt begin met een verhaal schrijf ik eerst de basis uit in een kladschriftje. Voor vandaag staat het vervolg van de stand-up comedian op het programma, een verhaal waar ik al lang aan sleutel en wat nu stilaan zijn slot nadert. Heerlijk om weer weg te dromen en er alles te kunnen insteken wat ik wil.

Als schrijver heb je allereerst een goede kapstok nodig, eenmaal die gevonden hang je er het best mogelijke kostuum aan op met de sterkste details en bijpassende stukken om op te smukken. Tot je klaar bent, het laat opstomen en even laat liggen tot het moment daar is om ermee naar buiten te komen. Nu werk ik aan het kortverhaal over een comedian.

Ik zou regelmatiger willen schrijven, maar dat is nog wat moeilijk, praktisch nog niet haalbaar tenzij één of andere mecenas me zou betalen om te schrijven, en dan nog moet het iets zijn wat ik zelf wil schrijven. Net zoals met het maken van een film of documentaire moet je er honderd procent achter staan of je blijft er niet voor gaan en het wordt een verhaal onafgewerkt ergens in een lade naast de vele anderen.

Eenmaal in Antwerpen en m’n broodje achter de kiezen schrijf ik verder, zonder te profiteren. Ik zoek een rustig terras of plekje waar ik niemand in de weg zit en bestel tijdig een drankje en wandel weer een stukje verder om een andere bar op te zoeken. Zonder alcohol, geen seks en drugs voor deze schrijver want anders komt er helemaal niets van. Dat beleef ik wel op papier. 

 

Tot het tijd is om terug te keren en dankbaar de NMBS te prijzen voor hun vertragingen en de extra tijd mij gegund om te schrijven.