Start met platte band

Start van een nieuwe schrijfweek

Die voormiddag

 

Vroeg vertrekken was de opdracht. Ik wilde alles inladen nadat ik m'n dochter aan school zou afzetten. Nog maar net de oprit af of ik merkte dat mijn wagen afweek naar de rechterkant. Ik stopte, stapte uit en zag een platte band. Djeezes, niet nu, net nu ik alles klaar had en de schrijfweek zou ingaan, alles geregeld zodat niemand van mijn afwezigheid teveel hinder zou ondervinden en alles kon doorgaan zoals in een strak volgepland plan. 

 

Tot de wagen besliste dat ik beter met de trein zou nemen, maar met de extra lading die ik bij had zou dit niet gaan. Een reserveband er op leggen en naar de garagist dat was het enige dat ik nu meteen kon doen. Ik wilde zeker zijn dat het oké was voor ik met die band zou vertrekken. De garagist maakte snel de oude band, ‘dat is beter want die heeft hetzelfde profiel, het zal sowieso beter zijn dan die oude reserveband’. Blijkbaar zat er een afgebroken stuk nagel in de band, ‘een relikwie van de verbouwingen?’ ‘Meer iets dat op de weg lag’, zei hij me.

Tegen dat ik terugreed stond mijn schoonvader aan huis, ‘of we nog iets konden doen zodat alles klaar was voor de funderingen.’ Hij schepte alvast nog enkele oude tegels weg. Dan maar werkkleren aan en nog wat opruimen rond het huis.

Op de plaatsen waar eens een betonnen schuur stond en een aan de gevelwand van het huis geplaatste veranda bleef enkel nog een dorre woestenij achter, brokstukken sierden de tuin, dat zou ik nog via internet proberen te verpatsen.

Alles moest weg, om een nieuw deel te kunnen maken, meer ruimte te creëren voor opgroeiende jonge tieners en ervoor te zorgen dat we eindelijk een keuken hebben waarin je met twee man kan bewegen. 

Bedenkingen

Vragen die je jezelf stelt en dingen waarmee je je bezighoudt zoals na het zien van Boyhood.
 

Zulke verhalen mogen er meer zijn. Gewone verhalen en diepe emoties, zonder grote veldslagen of gruwelijkheden, kleine dingen waaruit mensen ook iets kunnen leren in een samen leven en samen delen. 

 

Zoals het zou moeten zijn over heel de wereld, waar mensen kansen krijgen om zich zorgen te maken over die soort kleine en grootste dingen zonder verstoord te worden door extreme dingen, zoals uit de hand gelopen idealen, gefrustreerde gekken, namaakpolitiek en schijnreligies die niets meer zijn dan drogredenen om oorlog te voeren, een eigen wil op te leggen of gewoon zijn of haar frustraties ongelimiteerd te kunnen botvieren op een zeer ongezonde manier.

 

Omdat de wereld nu eenmaal draait rond ego’s, macht en misbruik op hoog niveau. 

 

Omdat gewone mensen zoals u en ik zich liever willen bezig houden met kleine dingen, daardoor kwetsbaar zijn en voor ze het goed en wel beseffen zich laten meeslepen door dolgedraaide idioterie.