Schrijven en sporten

Vandaag nogmaals bewezen dat het niet mijn vervoersweek is.
Met m’n fietsmaatje Marco had ik afgesproken dat we, niet te ver van de schrijfplek, een stuk zouden doen van de Brabantse pijl.

Enkele uren trainen, zodat we toch een klein beetje in de benen hadden voor we binnenkort de Etna zouden gaan veroveren met de fiets. Na anderhalf uur racen sloeg plots de ketting af. Ik klikte zo snel ik kon uit mijn pedalen want hoorde dat dit meer was dan een ketting die afsprong en ik wilde niet nog eens van mijn fiets gekatapulteerd worden. Gelukkig gebeurde het op een redelijk vlak stuk vlakbij een benzinestation. Ik was net op tijd, stond naast m’n fiets en aanschouwde hoe de hele derailleur er af bungelde, krom stond en de achterpad was afgebroken.

Vlakbij het tankstation stonden enkele wagens. Wanneer ik vroeg aan de bediende in het station of er een fietsenmaker in de buurt was, schudde hij van niet, veel meer kon hij er niet aan toevoegen en kroop snel weer achter zijn kassa want een vrouwelijke klant kwam binnen en die had voorrang op het bezwete mannetje in het te strakke koerspakje.

We zaten vlakbij Leuven, Heverlee, daar moest zeker een fietsenwinkel zijn. Een man wachtte aan het winkeltje met de wagen, groot genoeg om een half gedemonteerde fiets erin te krijgen. Ik vroeg hem of hij me bij een fietsenmaker in de buurt kon afzetten.
‘Ik woon twee straten verder dus ik moet niet tot ginder.’
‘Maar Heverlee is vlakbij, toch?’ Hij lachte eens: ‘’t is crisis voor iedereen.’ En hij stapte terug in toen zijn vrouw aankwam met de krant.

De derde keer was de goede keer, een man die ook die richting uit moest en een ruime wagen had pikte me mee met de fiets en zou me afzetten. Marco zou volgen met zijn fiets,  zelfde merk, minder stukken. Nog geen 5 minuten later stond ik bij een lokale fietsenhandel. Het gaf me hoop te zien dat het redelijk groot was en er verschillende werkplekken waren waar techniekers aan fietsen prutsten. Een fietsenzaak hier in omgeving Leuven leek me een gouden zaak. Toen ik m’n fiets liet zien, lachte hij.

‘Ah maar dat kunnen we niet maken, wij hebben geen Bianchi’s en voor zo’n pad heb je een origineel onderdeel nodig.’ 
‘Euh, is er dan misschien wel een zaak of verdeler in de buurt die dat zou kunnen hebben?’ 
Met een zucht kroop hij achter de pc, ‘neen, alvast niet in een straal van 20 kilometer.’ 

Dat was wat het wereldwijde web hem wist te vertellen. Goed, ik belde de noodlijn. Gelukkig wonen mijn ouders hier niet ver af. Marco zou dan de tour met de schavei, hogaard, hertstraat en ijskelderstraat in zijn eentje verder afmaken. The lucky batstard.

Na een wiel, een zijspiegel van de wagen en nu ook een achterpad met derailleur leek het me dat de vervoersmechanica me wilde vertellen dat ik beter thuis bleef of gewoon wat achter een bureautje zou blijven om te schrijven.

Tegen half twee was ik terug op mijn schrijfplek. En het ging goed, nu de motieven van de personages weer duidelijker voor me waren ging het schrijven als vanzelf. Tot half zeven bleven
de toetsen op m’n laptop ratelen, muziek luid, meeschreeuwend (omdat ik niet echt kan zingen)
en doen waarvoor ik kwam; een volgend hoofdstuk van onze Bloedverwanten afwerken.

Ergens helpt het wel dat sporten. Het geeft je energie. En nu, omdat ik wat tijd verloren had, leek het alsof ik tijd goed te maken had en haalde ik achterstand in door die focus nu terug op de letters te leggen. Ik heb beiden nodig, sport om me fysiek uit te leven en schrijven om me mentaal te sterken. Om telkens weer een stapje verder te kunnen gaan en een uitlaatklep te hebben waarbij je kan zijn wie je bent ook al blijf je je steeds verstoppen achter letters en resultaten (op de fiets).

Misschien is het wel dat proces, het proces van je uiteindelijk niet meer verbergen. Het zo puur en eerlijk mogelijk zijn in wat je doet en wil doen, misschien is dat de echte weg én de moeilijkste weg, de weg waarin ik uiteindelijk train.

’s Avonds zagen we twee films achter elkaar, het beklemmende District 9 en de Zweedse jeugdthriller Före Stormen. Twee films die de moeite waard zijn om te zien. Meer lees je in mijn filmblog.

Voor de filmblog: findingoutfilms