De NT2-klas 2024

Sinds september ben ik teruggekeerd naar mijn oude liefde, het werken voor het CVO. Ik wil ten volle met de taal bezig blijven en nu doe ik dat door lessen Nederlands te geven (dichter bij huis dan de vorige jaren) aan anderstalige volwassenen, workshops en online schrijfcoachings te geven en terug eigen projecten op te starten. Zo hoop ik het gevarieerd en financieel leefbaar te houden.

Pubers en volwassenen

Vorig jaar moest ik een uur rijden voor ik op school was, en het jaar daarvoor moest ik naar Brussel en was ik makkelijk meer dan twee uur onderweg (5-tal uur heen en terug). Nu fiets ik naar het werk. Een ander verschil is dat ik in de klas sta voor volwassenen en dat is heel wat anders dan met de pubers van vorig jaar.

Pubers hebben hun kuren en dat mag, dat moet zelfs, ondertussen geef jij als volwassene voldoende ruimte om te kuren en voldoende regels om grenzen aan te geven. Maar als er dan weinig motivatie is, doordat ze terug willen naar hun land en de Nederlandse taal voor sommige culturen echt wel bijzonder moeilijk is, dan verlopen die zaken niet als vanzelfsprekend. En dan zwijgen we nog over die extra bagage. Dit is ook zo bij volwassenen, alleen hebben ze minder puberstreken en luisteren ze beter; leggen wel die GSM opzij als je het vraagt en zijn extra gemotiveerd omdat zij al beseffen dat ze de taal nodig hebben om verder te kunnen in hun leven en zo sneller aan werk geraken.

Neemt niet weg dat sommige volwassenen zich ook nog als pubers kunnen gedragen, maar in dat geval kijk ik vooral naar mezelf.

Mooi divers

En wat een fijne klas heb ik nu. Divers tot en met: van India naar Armenië, van Turkije naar Afghanistan, van Eritrea tot Madagaskar en zelfs Thailand. Zo maak ik bruggen van het ene land naar het andere in één les, zoekend naar overeenkomsten en verschillen in taal en cultuur, waarna ik het link met de taal hier en het thema van de les en als het lukt met hen buiten de klasmuren treed om het geleerde meteen in de praktijk te brengen.

                                                                        Naar het station.

Heerlijke mensen die ook eerlijk durven vertellen en hard hun best doen om onze taal te leren. Waarbij ik hen aangeef dat zelfs autochtonen het met sommige taalregels erg moeilijk hebben en hierbij fouten maken - zelfs ik. Zoals op de vele uitzonderingen die er zijn; wanneer is het bij meervoud (pluralis zoals wij hen aanleren) -en en wanneer -s, wanneer is het de en wanneer gebruik je het, wanneer zeg je geen en wanneer niet etc. Dingen die vanwege de moedertaal er bij ons ingelepeld zijn, maar leg het maar eens uit aan iemand die anders gealfabetiseerd is, of gewoon niet echt taalvaardig is en wil weten wanneer hij nu precies wat moet gebruiken. 

Respect

Een hele weg dus. Een dankbare weg, dat voelde ik uiteindelijk op het eind van het jaar bij OKAN (en wat mis ik hen!) en voel ik nu bij deze volwassenen. Ik kan alleen maar hopen dat ze het snel onder de knie krijgen, rust vinden en dat zulke oorlogen, crisissen en vaak discriminerende zaken niet meer gebeuren in hun moederland, laat staan in mijn eigen land.

In de klas hanteer ik in het begin van het jaar enkele klasafspraken, dat is belangrijk zodat iedereen goed weet wat er van hen verwacht wordt en wat ik als leraar belangrijk vind. 

Ik heb er niet veel. Een gaat over de telefoon, als die afgaat is het trakteren - tenzij het om dringende redenen is - en een tweede gaat het over hoe we met elkaar omgaan, als ik hen aangeef en gebaar: "In mijn klas zijn jullie allemaal verschillend, maar ook allemaal gelijken, wij - ik en jullie- zijn mensen, we behandelen elkaar met respect." Dan zie ik hen knikken en begrijpen ze wat ik wil zeggen, ook al kennen ze nog maar enkele woorden.

Hoe mooi is dat.

Verder wil ik dit nog toevoegen, zeker na het zien van weer gruwelbeelden over de conflicten in het Midden-Oosten, en de zo sceptische mensen die vluchtelingen bekritiseren:

Verdraagzaam durven zijn en de ander durven zien voor wie hij/zij/hen is, is pas echt moedig. Om niet alleen te kijken naar de eerste laag: uiterlijk, noch naar de tweede laag: afkomst en het bijhorende masker, maar naar de derde laag: het hart en wie iemand echt is. Als je dat niet leert, en enkel kijkt naar de oppervlakte zonder verbinding te durven aangaan, dan breng je pas echt de oorlog dicht bij huis. En dat wil niemand, je wil net zoals iedereen: een thuis.