Wakker en Woke

 

En plots schiet je wakker midden in de nacht. Een heerlijke droom. Niet zo’n soort. Deze droom was een geschenk, een idee voor een verhaal. Ik werd wakker en twee uur later zat ik de notities welke ik nog in bed trachtte te maken verder uit te werken op mijn computer, zes uur in de ochtend.

 

Het verhaal dat ik droomde was er een - ik ga nog niet teveel vertellen - waarbij het personage na zijn studies in een coma geraakte en vijventwintig jaar later pas wakker wordt. De wereld is veranderd en angst heeft alles wat in beweging was stilgelegd. Het voelde alsof ik zelf uit een coma kwam en ik wilde dit verhaal en die beelden die ik zag vertellen. En neen het is geen drama die het leven van vandaag nog zwaarder maakt. Mijn guilty pleasures zijn  teenage nerd movies uit de jaren tachtig en de screwball comedy uit de jaren vijftig. De gele zonnige kleuren mogen wat meer mijn leven binnen. Een verhaal waarvan satire een belangrijk onderdeel zal zijn. Als schrijver wil je uiteindelijk ook echt iets meer vertellen dan gewoon een leuke grap of scène uit je droom; je wil een verhaal dat ook raakt.

 

“Ik ben wakker en word net zoals de wereld stilaan woke,” vertelde ik aan tafel.
“Dat kan je titel zijn,” zei mijn dochter nog: “Awake but not Woke”.

 

En dat is ook het verhaal van mijn hoofdpersonage en de mensen rondom hem. Wanneer ben je wakker en vanaf wanneer kan je spreken van woke? En als ik echt eerlijk ben is dat nog steeds een zoektocht. 

Ik voel nu wel waar mijn “goesting” ligt. Ik hou van schrijven en als ik dan een idee heb lijkt het wel alsof ik in een trance verkeer, alsof heel de wereld even stil staat en ik mag verdwijnen in dit universum, waarvan ik hoop dat het ook anderen kan raken als ik het goed uitwerk. Het wordt duidelijk. Ja ik moet “centjes” verdienen en ja ik wil mijn werk goed doen, zo is me dat geleerd door mijn moeder, al heel jong van na de scheiding: “Bart als je iets doet, doe het dan tegoei. Word niet als je biologische vader: iemand die doet alsof hij voor iets gaat, dan vlucht en zichzelf in een faillissement stort, op alle niveaus.”

Mijn drang naar alles onder controle houden heeft zijn gronden. Het is een vergroeit en donker deeltje van me. Maar het is niet echt van mij. Als ik me van dat juk bevrijd, wordt alles helderder. Het heeft me ook veel geleerd: door de dingen met ernst aan te pakken en verantwoordelijkheid op te nemen, maar ik vergat daarbij te kijken naar wat ik zelf wil. Is dat erg? Neen: ik wist het zelf niet, te lang en te vaak spookte de vraag “Wie ben ik?” door mijn hoofd. Maar het is zo, je ontdekt, je heelt én je ontwikkelt ondertussen je eigen stem – weg van de ballast, met je schaduw achter je, die er mag zijn, niet bepalend.

Al die zaken horen erbij, maar zullen niet meer alle energie van me vragen, want ik besef wat echt telt. Dank je droom van mij. En dank je muzen en coachen van me om me terug te laten dromen.