What happened, Mister America?
Nina Simone had gelijk
Onlangs zag ik de Netflix documentaire What Happened, Miss Simone?
In een interview zegt Nina Simone:
"There aren't any civil rights." "What do you mean?" vraagt de interviewer. "There is no reason to sing those songs. Nothing is happening. There's no civil rights movement. Everybody's gone."Zij speelde haar politieke nummers op een gegeven moment niet meer, men boycotte haar en het haalde niets uit, zoals ze in het citaat omschrijft. Nu verschijnen ze terug op LP en vind je de songs op YouTube, waar ze meer dan ooit worden afgespeeld. Maar ergens had ze gelijk, want is er veel veranderd? Wat met de burger- en mensenrechten nu?
Geweld en vooroordelen
Geweld
en vooroordelen zijn nog steeds schering en inslag. Alleen verbergt men het
misschien beter nu, men veegt het met de borstel onder de mat. Tot de sociale
media viraal gaan en niets het nog lijkt tegen te houden, waarbij vaak
emotioneel en vol frustratie gereageerd wordt. Zie maar naar de geweldpleging
op de zwarte Amerikaan George Floyd (25/05/20) wanneer een politieman hem wurgt
door zijn knie op zijn keel te zetten. De man was ongewapend. Hij smeekte om
losgelaten te worden: "I can't breathe." Hij stierf.
Zwart Amerika
kreeg en krijgt het nog steeds hard te verduren. Protesten lopen her en der uit de hand en
van de chaos wordt misbruik gemaakt.
Nieuwe leiders
Er is nood aan een nieuw soort leider. Een Trump bijvoorbeeld kan zo iets niet aan en dreigt het alleen maar erger te maken. Doordat
hij een atypische president is krijgt hij wel heel wat bijval. Maar dit soort leider reageert bij voorkeur impulsief en zegt wat hij denkt dat zijn aanhang wil horen. Schijnbaar zonder verder na te denken over de
consequenties. Zulk een leider verliest zichzelf in egokwesties, oppervlakkige populistische uitspraken (en sommige sociale media zijn daar een ideaal medium voor) en kijkt naar belangen
die vooral hem dienen. Terwijl andere echte prioriteiten worden genegeerd. Nu vel ik in zekere zin een oordeel op wat ik verneem vanuit de media en vanuit wat ik zelf al ervaren heb, maar ik zie het meer als een zeer verontrustend gevoel. Wat de rol van de mainstream media hierin is, is me nog niet duidelijk. Zij
tonen nu eenmaal vaak het meest sensationele en nuances vind je nog zelden terug. Wel wordt
het duidelijk dat Amerika nu eerder verdeeld is dan
verenigd. En als dit niet goed aangepakt wordt, zal dit zich als een nieuw virus verspreiden. De kiem voor een burgeroorlog en voor onrusten wereldwijd.
Maar ik heb hoop want ook vele mensen verenigen zich. Er komt solidariteit vanuit diverse hoeken: zoals een buschauffeur die weigert demonstranten te vervoeren naar een cel, zoals agenten die zelf knielen voor de demonstranten uit medeleven en respect. Er zijn ook vele vreedzame reacties vanuit heel de wereld tegen racisme en voor gelijkheid.
Wat doet dan een goed leider? Een leider verbindt en brengt het volk
samen. Zo simpel is het. Een goed leider vertegenwoordigt zijn volk, neen beter nog, is het volk.
Het luistert naar alle geledingen die er zich afspelen van de top tot de
onderbuik; wat verstopt is en niet naar boven durft te komen is eens zo
belangrijk. En dat zal deze leider - of het politieke systeem - samenbrengen tot een gezond evenwicht.
Een
moeilijke balans waarbij extremen steeds zullen trachten de leider in diskrediet
te brengen, maar een goed leider doorziet dit en weet die balans te behouden en
op de juiste manier erover te communiceren.
Duidelijk, helder en zonder vooroordeel, in het licht van een volk dat de kans krijgt om zich te ontwikkelen.
Daarmee
keer ik even terug naar Nina Simone, deze grand dame van jazz, blues en
klassieke muziek, had ook haar fouten en enkele extreme kantjes, maar zij kanaliseerde die in haar muziek, dat mensen raakt en samenbrengt. Wat engagement
betreft is zij alvast een voorbeeld voor de generatie van nu. Haar songs klinker luider dan
ooit.
Wanneer
leert de mens echt? Als er iemand luid roept? Als het te laat is, dan voor even? Of als de juiste mensen op de juiste plaats op de juiste manier luisteren naar je en je echt iets te vertellen hebben? Wanneer staat er dan een nieuwe Simone op of een Martin Luther King of een Gandhi of ... ? Of zijn wij het, de gewone mens, de leraar, de verzorger, de kunstenaar, de arbeider, de bediende, de zelfstandige: zij die hard werken en dit doen vanuit passie voor het vak en vanuit liefde voor de naaste?
Zo, die mensen dus, zij die echt luisteren en een krachtig menswaardig signaal geven, zonder bloedvergieten, vanuit
het hart spreken en warmte brengen in een wereld met individuen die niet meer durven zien welke eigen weg, samen te kunnen gaan.
Nina Simone met Mississippi Goddam
Reacties
Een reactie posten