Inclusie en behoud

 

Wollen matten en een poké bowl

In het FoMu is een kleine cafetaria en zijn er unisex toiletten, toiletten die niet discrimineren naar gender toe en waar je, zoals je op de foto ziet, een nieuw 21^ste eeuw symbool prijkt. Iedereen wordt hier toegelaten. Een hoopvol gegeven.

Zo, snel de handen wassen, tijd voor de middag. Boterhammen smeren op een zondagochtend om 7 uur zie ik niet zitten, laat staan de dag ervoor. Dus ik koos voor een gezonde poké bowl, een kom vol groenten. Ik zat er samen met een van de dames die ook deelnam aan de schrijfoefening. Zij kon niet zo makkelijk elders gaan eten. Het zou te veel tijd in beslag nemen. Ze zat in een rolstoel, was al wat ouder, scherp van geest, bondig en taalgevoelig. Ook zij had een verhaal. Ze vertelde me hoe moeilijk het was en hoeveel energie het haar koste om telkens weer die drempel te nemen om naar buiten te gaan.

“Het wordt je niet gemakkelijk gemaakt als je een handicap hebt, je moet vaak met zoveel rekening houden, de trein bijvoorbeeld vierentwintig uur op voorhand aanvragen als je weg wil. Het is een heel gedoe, gewoon al om er even uit te zijn."

Ze wilde niet klagen, maar omdat ze merkte dat het me oprecht interesseerde vertelde ze verder.  "Toen ik jonger was, dacht ik: ‘Ach trek het je niet aan, ga gewoon’. Maar nu begint het me meer en meer moeite te kosten. Deze ochtend was er geen belbus bijvoorbeeld en moest ik de taxi nemen tot aan het station. Ook naar werk toe werd het me niet steeds in dank afgenomen, in het begin wel, dan ziet men het nog wel, maar als je er al een tijdje bent, vergeet men dat het voor jou soms lastiger is. Men wandelt je voorbij, alsof je, doordat je lager zit, minder zichtbaar bent. Ik klaag niet, maar het wordt moeilijker met het ouder worden. Zeker als je alleen bent.”
 

Ik hielp haar die dag zo goed als ik kon verder, het stelde niet veel voor hoor, kleine korte dingen zoals even helpen over de wollen matten waar we schreven, dat was bijvoorbeeld al een hindernis die het moeilijker maakte om je door te ploegen. Het gaat, maar als iemand een handje helpt, gaat het beter. Ze leek op mijn oma, even kwetsbaar en intelligent tegelijk.

Behouden drang

De problematiek rond al dan niet inclusief zijn in deze maatschappij stopte die week niet. Een dag later hoorde ik onderweg naar mijn werk dat de NMBS nieuwe wagons aangekocht had, die geen rekening houden met de instaphoogte voor mensen met een handicap. Die wagons gaan ongeveer dertig jaar mee, dertig jaar wachten op verbetering…

’s Morgens vroeg in Brussel. Buiten stonden mensen aan te schuiven die een hele nacht ergens op een openbare plek hadden doorgebracht. Zij wachtten in de koude. Eten werd uitgedeeld door enkele nobele vrijwilligers.

Zijn zij inclusief? Ook zij leven aan de rand. Voor mij geeft de huidige manier waarop we met zulke problemen omgaan steeds meer de indruk dat de gemiddelde blanke mens, die niets echt tekortkomt (waar ook ik toe behoor), alles blind wil behouden en tegelijk angst heeft om dit kwijt te spelen. En zoals met alles heb je niets echt onder controle. 

In de drang datgene wat er is te behouden maken we vaak zoveel stuk, dat we het juist verliezen.

Maar goed, het was opnieuw vroeg in de ochtend en dan laat de vermoeidheid zulke gedachten wel eens toe.

Haiku - stilleven 2

Het roodborstje sterft
Koude trekt in zijn gelaat
Als de wind bot blaast

Wordt vervolgd