Ik ben geen konijn.

Wat nu met dat eten?

"Ik ben geen konijn." Dat is inderdaad wat mijn vader altijd zei als er teveel groenten op tafel kwamen. Dat komt nog vanuit een andere generatie. Bewust eet ik anders nu, al is het maar om die voetafdruk te verkleinen. Maar het wordt me de laatste tijd niet gemakkelijk gemaakt. Ik eet tegenwoordig erg veel salade. Toch een konijn? Waarom?

Ik voel me de laatste periode (tijd is te kort) vermoeid, uit focus en na het eten heel erg opgeblazen. De dokter gaf me pilletjes om dieper te kunnen doorslapen, iets met melatonine. Geen effect. Ik besloot om naar een diëtiste te gaan. Anne schreef me – nu een maand geleden- een koolhydraatarm dieet voor. Wel effect, minder opgeblazen gevoel na het eten en overbodige kilo's kwijt! Het helpt. Ik zit zelfs al bijna op mijn normale BMI. Nog één kilo te gaan. Vijf er af. Maar die vermoeidheid blijft. Het is zelfs al vermoeiend om nog maar aan eten te denken.

Het is niet gemakkelijk snel een recept uit je mouw te schudden. Het wil namelijk zeggen: geen pasta’s meer, geen brood meer, geen rijst of aardappelen meer en dus ook geen frieten. Daarbij komt natuurlijk dat pure suikers (de snelle verbranders) ook op de zwarte lijst staan. Behalve één stukje zwarte chocolade per dag en één glas droge wijn of sterke drank. “Alcohol is een aparte categorie”, zei ze me. Om aan mijn lusten tegemoet te komen mag ik ook één keer zondigen per week.

Dan gaat de riem er af en stort ik me op de geneugten van vlees en vel.

Of net niet, want je wil niet al die moeite gedaan hebben voor niets.

Het lukt redelijk. Zolang ik thuis ben. Maar éénmaal op stap of onderweg of tijdens een dagje vergaderen, wordt het een werk van Sisyphus; je weet wel die man die de goden uitdaagde en dan de rest van zijn leven een rotsblok naar boven moest duwen.  Op een vergadering bestellen ze broodjes (mag niet), je bent op restaurant en bestelt een… een wat? Een pasta? Koninginnenhapje?

Op stap

Zo ging ik twee weken geleden naar de film met het gezin en de opa en oma. Vrijdagavond, geen zin om te koken en snel een hapje gaan eten in het Italiaanse straatje van de C-mine Genk. Superveel lekkers en puike restaurants. Het moest echter snel gaan en we hadden niet gereserveerd, dus kwamen we ergens terecht waar nog plaats was en we nu niet meer naar teruggaan. Mijn gezellen bestelden een lasagne, waarin geen gehakt zat maar stoofvlees?! Ik bestelde braaf een salade mozzarella, wat bleek, de salade was te vers: de sla kroop van de rand van mijn bord, alsof ze misselijk werd van de oliën, gedragen door een slak.

“Scuzami!” “Nieuwe portie?” “Neen, honger over.”

Tot overmaat van ramp viel de film nog tegen. Ik hou wel van een goede situation comedy op tijd en stond, en zo leek me Game Night veelbelovend. Koppels zot van spelletjes organiseren een moordspel, alleen het wordt echt, zonder dat ze het beseffen. De clou van het verhaal en het leuke aan de misverstanden werden nog voor de helft van de film prijsgegeven. De rest waren grappen om te grappen. Niet grappig op een lege maag terwijl je schoonvader vol goede bedoelingen ijsbonbons naast je zit te eten.

Bij de osteopaat

En nu, voor mijn lage rugpijn, ging ik -doorverwezen door een kinesist- naar de Osteopaat. Een man die me niet alleen op motorisch maar ook op chemisch-energetich vlak zou kunnen helpen. Ik ga ervoor. Want ja, ik geloof in de mens als een geheel. Hij werkt op motorisch (fysisch) en chemisch (energetisch) vlak, het psychische (mentaal) laat hij aan anderen over. En dat is bij mij sowieso al een braakliggend terrein waar je beter niet aan begint.
 
“Het kan misschien wat vreemd overkomen wat ik nu ga doen.” Waarschuwt hij me.
“Geen probleem, mijn moeder nam me al mee naar helderzienden en homeopaten nog voor ik goed en wel besefte wat dat was, dus ik ben wel wat gewoon.” zei ik hem.

Ik lig er in mijn boxer op zijn tafel en wacht. Neen hier stop ik. Dit vertel ik je niet.

Of wel? Zijn er grenzen in je blootgeven als schrijver? Niet als het leuk is, denk ik dan, dan mag je ver gaan.

Dus. Plots trekt hij mijn boxer wat omhoog en steekt onder de slipband een buisje met een of andere stof erin. Bizar. Is dit een hachtagmetoo? Neen, het is raar. Maar ik voel me niet echt bedreigd, hoogstens wat ongemakkelijk. Hij vertelt me dat hij aan de hand van enkele stoffen die hij heeft wil testen wat mijn systeem afzwakt. Dat mijn rug en gestel pas kan helen als hij ook eerst test of er geen andere factoren zijn die het herstelproces bemoeilijken. De manier waarop is absurd, maar zijn verhaal klinkt logisch. Het sluit aan bij hoe ik me tegenwoordig voel. Het verergerde vooral sinds mijn reis naar LA vorig jaar. Alsof de Jetlag nooit uit mijn systeem is geraakt en de mentale moeheid maar niet verdwijnt. Uiteindelijk blijkt, na heel wat buisjes in m’n boxer en getrek aan mijn wijsvinger en duim (echt waar), dat ik verzwakt word door melk, aluminium en één of andere huis- en tuinschimmel. Maar vooral door koemelk.

“Dat ga je nu zeker moeten laten de komende periode. Geen koemelk meer!” Is zijn duidelijk advies. Ik denk, goed koolhydraten zijn moeilijk, maar koemelk valt wel mee, de melk in mijn koffie vervang ik wel door wat (suikervrije) sojamelk. Neen dus, neen.
“Dat wil zeggen dat je ook géén kaas meer mag eten en alles waar maar melksporen kunnen inzitten”, vertelt hij me nog wanneer hij merkt dat het me weinig doet. Fuckerdefuck. Neen, ook al geen kaas en aanverwanten meer?!

Receptie met kaas

Net op de receptie van de schrijfdag van creatief schrijven stonden daar al blokjes kaas op het tafeltje waar ik me bij nobele onbekenden verschanste achter de wijn.  Gezellig doen met wat droge witte wijn op nuchtere maag is niet min. Gelukkig helpt de wijn om de gedachten aan eetbaar eten door te spoelen en het gesprek aan te meten met het gezelschap aan het statafeltje. Dat ging beter dan verwacht, het was zelfs heerlijk verdwalen met collega schrijvers/bloggers (Kurt en Bregtje) met een dosis zelfrelativering en een gezond gevoel voor humor. 

Drank voel ik snel, zeker nuchter, dus vertrok ik op tijd om à la minute de laatste trein te nemen richting het verre noorden. Zou ik niet snel een beetje zondigen, een broodje "Holy Guacamoly" oppikken? Fuck ja, ’s middags wilde ik een slaatje bestellen, maar zag dat het bestrooid was met schilfers Parmezaan. Dus een Quiche? Ei mag, maar niet het deeg en al zeker niet als er dan nog risotto inzit! Wat wel? Een blikje tonijn uit de Delhaize dat ik zelf kan opendoen? Dan toch nog snel een burrito met veel guacamole.


 

Help! 

Wat kan ik nog eten als ik niet thuis ben? Iemand? Een reep zwarte chocolade bij mijn zwarte koffie met whisky en een stukje komkommer met salade zonder slak?

Ach ja, ik klaag niet, ik val af en laten we de rest een luxeprobleem noemen, een postmodern westers eetprobleem van een kleine idiosyncratische man.