Over zeven nachten zonder

Zeven nachten werden zeven jaren of toch zoiets. De tijd gaat snel en elke gedachte die je onderzoekt en elke zin die je uitpuurt telt mee, het maakt de tijd vol en voor je het weet zijn je verhalen gegroeid en nemen zij hopelijk een stukje van je mee zodat je zelf lichter wordt.

De vier staat al vooraan op mijn telraam en nu maak ik mijn solodebuut als schrijver; dat met deze bundel kortverhalen. Wilde ik het eerder? Neen, niet echt. Als dichter had ik ze al gemaakt, als co-scenarist en co-schrijver ook. Maar nu was het tijd om iets meer van mezelf te laten zien. En dat doe je pas als je er klaar voor bent. Of niet. Dat is de sprong die je dan waagt, met alle fouten die er nog aan kleven. Uiteindelijk moet je er zelf ook door leren.

Met deze “Zeven nachten zonder”, ingeleid door een proloog en omwikkeld met een epiloog, laat ik de lezer kennismaken met zeven personages op zoek naar… de liefde of?

Krantenwinkel Lektuurshop

 

Trots

Ja, het maakt me trots dit boekje te zien liggen zo tussen Jeroen Meus en andere kookgoden in de lokale krantenwinkel. Trots op jezelf, dat mag ook eens. De witte cover, waar ik eerst geen voorstander van was, blinkt als nieuw en het lijkt te werken. De cover valt op of je het nu mooi of lelijk vindt. Ook de tekening past erbij, als je het verhaal leest zie je dat het symbolisch ook het verhaal mee aanvult. Vorm en inhoud horen elkaar nu eenmaal te versterken.

Fictie = afstand

In het verhaal vind je verschillende personages en hun manier van omgaan met gevoelens waar ze geen grip op hebben. Zeven plus één liefdes die in verzonnen verhalen staan maar tegelijk voor mij een proces waren om te leren omgaan met zo’n gevoelens. 

Want wanneer je schrijft kruip je tegelijk in een verhaal maar ook ergens diep in jezelf én neem je afstand. 

Fictie is daar een manier van. Het is net als praten tegen een vreemde op café, tegen hem vertel je vaak meer dan wanneer je beste vriend naast je zit en je hem niet wil lastigvallen met je diepste zielenroerselen. Maar als je daar alleen op café aan de toog wat zit te mompelen en je na een lichte overdosis drank begint te vertellen tegen die wildvreemde, komen er soms zaken naar boven die je anders nooit tegen een bekende zou vertellen. Ik denk dat het bij schrijven ook zoiets kan zijn, zonder de drank dan. Dat doet de muziek wel voor me.

In het maken van documentaire bijvoorbeeld verschuil ik me in de levens van anderen, bij een verhaal dat helemaal vanuit jezelf komt creëert die afstand – het fictieve kader - een poort waardoor je meer van jezelf erin kan steken.

Fictie = therapie?

Ik schrijf om tot inzichten te komen. Er zitten stukken in verwerkt waarin personages in conflict gaan binnen thema’s die te maken hebben met volwassen worden, liefde en seksualiteit. Soms heel dicht bij me en soms heel ver af. 

 

Niet elk personage denkt en voelt zoals diegene die je tegenkwam op één van je vele ontmoetingen of zoals jezelf. Je speelt daarmee. Zo is er PJ, de stand up komiek die zijn gevoel voor humor kwijt is. Niet iets wat ik hoop kwijt te geraken of wie dan ook toewens. De manier waarop hij bijvoorbeeld vrouwen ziet en gebruikt sluit niet meteen aan bij mij, gelukkig groeit hij en wordt wijzer en dat ontdekken lijkt me universeel, iets wat hopelijk bij ieder van ons voortkomt. Het is fijn om hiermee te spelen en zijn zoektocht raakte plots zeer sterk verweven met die van mij. Zo laat ik hem naar het einde toe zoeken naar zijn grootmoeder, iets wat ik zelf ook gedaan heb enkele jaren geleden. Die zoektocht hielp me om ook zijn zoektocht tot een einde te brengen. Dat gegeven van (her)ontmoeten in het verhaal is echt, maar blijft geschreven binnen een fictief kader en een personage.

Alles wat je neerschrijft wordt trouwens van het moment je het schrijft: fictie. Jij als auteur zet het in die woorden, vanuit dat personage, die jij kies en jij als lezer interpreteert. Zo gaat dat.

Schrijven is mijn catharsis. Is het therapeutisch? Soms, net zoals sporten therapeutisch kan zijn of een goed gesprek. Je gaat ervoor en onderweg voel je je beter, het laat je toe los te laten terwijl je met jezelf wordt geconfronteerd. Zo ga ik bij het schrijven soms in gesprek met mezelf, maar dat is dan op dagboekniveau. Wanneer ik een verhaal (of doel) in mijn hoofd heb is dit anders, dan komen er andere processen aan bod en neem je meer afstand. Dan is het voor mij meer dan therapie.

Kwetsen?

Zoals je misschien aanvoelt in bovenstaand betoog heb ik soms schrik dat door mijn verhalen anderen zich menen te herkennen of denken dat het echt is en het daarom zou kunnen kwetsen. Dat hangt voor een groot deel af van hun interpretatie. Herkenning mag, als je jezelf in situaties herkent, maar in geen enkel verhaal laat ik bekenden opdraven. Het is niet mijn bedoeling te kwetsen.

Ik observeer, registreer en reflecteer binnen een verzonnen verhaal vanuit mijn eigen persoonlijke bril. Een verschil met fictie schrijven tussen autobiografisch, fora- of blogschrijven is daarin dan ook nog eens dat je diverse brillen kunt opzetten - die van je verzonnen personages - en dat maakt het zo boeiend.
 

Zeven jaar

Maar goed, terug naar mijn boek. Ik werkte, tussen alle andere projecten door, aan deze bundel meer dan zeven jaar. Sommige verhalen zijn al wat ouder maar kregen in het licht van wat ik de laatste jaren tegenkwam een nieuwe laag. Het zijn verhalen met een eigen persoonlijkheid geworden, die van de schrijver, de personages en de lezer. In de stijl zal je merken dat ik als filmmaker van opleiding het niet kan laten om zeer scenisch te schrijven en tegelijk in de beschrijvingen graag ook het stukje poëet in me toelaat. Hopelijk voor de lezer op een fijne leesbare manier. 

 

                                                       Nieuwe cover voor de tweede druk

Uitgeven

Er waren enkele uitgeverijen die reageerden, maar het was het jonge Nederlandse Boekscout dat me wist te overtuigen. Dit door hun snelle goede feedback en transparante communicatie, ook wat de royalty’s betreft. Een op het eerste zicht aangenaam ontdekken. En ja, zij werken via een “Print On Demand” systeem. Zij printen dus vanaf het moment dat het boek besteld wordt. 

 

Het duurt wat langer voor hij er is en het is een goedkopere manier om als beginnende uitgeverij te kunnen overleven. Veel hangt dan af van de promotie, want je boek komt niet automatisch in de boekenwinkel te liggen, dat is een groot nadeel. Wel kunnen zij je boek bestellen en is het online te koop. 

 

De grote boekenwinkels zoals de Standaard Boekenhandel gaan hier minder gretig mee om, zij leven van de populaire boekenverkoop en wat niet verkocht geraakt sturen zij terug naar de uitgeverij. Dat kan niet met POD-systemen, dus zullen ze enkel bestellen als er expliciet vraag naar is of je jezelf als lokale auteur aanprijs bij de Standaard boekenhandel in je eigen dorp of stad. 

 

Kortom je moet zelf heel wat investeren in de promotie van je boek. Hoeveel en wat bepaal je zelf. Ik gebruik vooral mijn netwerken, laat wat flyers en kaartjes printen en ga de bekende boekenhandelaars af om hen te vragen enkele exemplaren aan te kopen of ze in consignatie te nemen. Dit deden de lokale krantenwinkels al voor me. Dat helpt, voor de rest vind ik dat het boek zelf ook haar weg moet gaan.

Als het sterk genoeg geschreven is, overleeft het wel. Enkel de tijd is een bewijs van de waarde.

Ondertussen schrijf ik verder, wanneer het volgende boek verschijnt weet ik niet. Dat hangt af van de wegen die ik volg en de soorten verhalen die ik tegenkom. Tijd is er tot de tijd voor je stopt. En verhalen blijven komen, zolang je bewust in het leven blijft staan en daarmee iets te vertellen hebt. 

Er valt veel te vertellen in deze wereld en sommige verhalen moeten steeds opnieuw verteld worden. Die van de liefde voor elkaar bijvoorbeeld.