Time and management

Ik moet me herorganiseren, duidelijk een planning maken hoe en wanneer de zaken aan te pakken.

Ik zit sinds kort op carrièrevlak met een switch; fulltime betaald bezig en dat was al even geleden. Na al het freelance werk als regisseur en auteur, eveneens hard werk maar veel onvoorspelbaarder, doet het goed om terug financieel evenwicht te hebben, en ja we zien wel hoe lang dit duurt, niets is zeker, zelfs niet in het onderwijs. Ik ben dus sinds december gestart als adjunct-directeur van het CVO bij ons in de buurt, daar waar ik al enkele jaren ‘s avonds film- en communicatielessen geef.

Veel vragen komen nu op me af, praktische zaken die aangepakt moeten worden en praten en luisteren. Er zijn voor hen, dat lijkt me nu in eerste instantie het belangrijkste. 

 

Op zich ligt het me wel, ook dat is een beetje regisseren, maar het vraagt om meer timemanagement van mijn kant en dus tijdig afbakenen; want ik kan bezig blijven. Ik heb echter ook die brandstof nodig die me extra energie geeft, en dat is schrijven en zingevende projecten uitwerken. Binnen en buiten de schoolse omgeving.

#Kamertje 7.

Gelukkig vond ik een plek waar ik me regelmatig kan afzonderen, zonder dat ik eerst vele kilometers moet rijden. Momenteel broed ik op een idee voor een documentaire en werk ik aan een eigen bundel met kortverhalen. Aan deze bundel werk ik al vele jaren, telkens weer opschonen, slijpen, nieuwe invalshoeken uitproberen en zorgen voor eenheid, ondanks de verscheidenheid. Het thema (en hopelijk ook de stijl) waarin ik schrijf, werkt hierin alvast mee. Liefde, verleden, heden en eenzaamheid en het net niet kunnen maken van alles bepalende keuzes. De bundel bereikt stilaan zijn einde en dat wil zeggen dat het nu in de fase zit van het echte verbeterwerk, tot op de komma. Want zoals je in dit regelmatig blogse schrijven merkt, maak ik nog fouten.

Bij het schrijven is het vooral belangrijk om, na in een adem door te werken aan je verhaal, zelf alles goed na te lezen en nog eens na te lezen. En als je een goede schrijfvriend in de buurt hebt en die heeft tijd, het ook door hem of haar nog eens te laten nalezen. Je kan wel iets te vertellen hebben en taalvaardig zijn, maar de taalkunde speelt ook een grote rol. 

Ik kan maar niet genoeg benadrukken dat taalonderwijs niet mag onderschat worden, je kan dit je leven lang gebruiken, al is het maar om een fatsoenlijke mail te sturen. Het is even belangrijk zoals het onderwijzen in beelden, iets dat nu nog te weinig echt aan bod komt.

Dit zijn je voornaamste bronnen van communicatie: wat je schrijft, wat je zegt en wat je toont.

Er zijn zovele media waarin je dit kan en waar met het nodige bewuste en kritische oog moet mee omgegaan worden, zowel al ‘lezend’ als al ‘vertellend’. En geef toe, alles begint bij een goede communicatie. Indien er op dat vlak iets verkeerd gaat, loopt het geheid verder mis. Tenzij er tijdig om feedback wordt gevraagd of –niet kwetsend- wordt gegeven.

Een blog is lichter voor mij.

Een blog is ook iets wat je vertelt, maar sneller, vaak informatief, educatief en vooral persoonlijk; om even te delen met het leven online. Het effectief publiceren van verhalen vraagt  meer tijd, uitwerking en controle.

Of ik nu veel schrijf of niet, het leven blijft me uitdagen en het is aan mij om daarin steeds nieuwe keuzes te maken, als ik dat niet doe, word ik geleefd en maakt het leven keuzes voor mij. Dit los van zaken die je als mens nu eenmaal overkomen en waar je in eerste instantie machteloos
op kan toekijken. Tot je verder gaat of het verleden je inhaalt als je niet confronteert, tijd neemt om te reflecteren, te rouwen en als het lukt, los te laten.

Tijd nu voor kamertje7, ergens in het noorden van Limburg waar herinneringen uit een oorlogsverleden in duizendtallen naast elkaar liggen en waar verhalen rijpen tot het tijd is om zich te tonen.