Iqbal, mijn Bengaalse vriend.

 

Voorzetten

Hoe je het ook draait of keert, het leven neemt de vormen aan die jij wilt. Niet? Ja juist, er zijn zaken die je niet zelf kiest. En neen, het is zo, uiteindelijk kies jij zelf. Maar het gebeurt niet zomaar even en het wordt je niet toevallig voor de voeten geworpen. 

 

En tussen alle goede voorzetten, zitten er ook vele foute. Dat hoort erbij, daar leer je van. Het leven geeft je kansen, zoals een goede steekpass tijdens een beslissende match. Hoeveel je er krijgt hangt een beetje af van met wie je jezelf omringd, dat is waar, maar je krijgt ze en het is aan jou om ze te zien en er dan zelf hard voor te gaan. En dan nog  ‘moet’ het niet en kan het zijn dat het net niet lukt. Maar je bent er dan wel voor gegaan. En uiteindelijk, vormt het leven zich ook verder zonder jou.

Een beetje filosofie op een vrijdagochtend mag wel eens denk ik.

Of is het verwarrend gerampetamp van iemand die zijn toetsenbord misbruikt tijdens het slikken van geuten koffie? Dat bepaal jij als lezer, ik als schrijver tracht op deze manier orde te vinden in mijn hoofd, meer niet. Om dan nu hier alles op een rijtje te kunnen zetten.

Er is veel gebeurd de laatste tijd, niet alleen internationaal, nationaal maar ook intern in mijn kleine leventje. Keuzes die zich opdrongen of ik het nu wilde of niet, net zoals afscheid nemen van.

Begin januari nam ik afscheid van een vriend.

Een vriend die ik nog kende uit m’n Leuven periode. Hij, Iqbal, haalde nog net zijn doel, bij zijn moeder kunnen zijn wanneer zijn einde naderde. Zijn moeder vroeg het hem zelf toen hij uitlegde dat de tumor in zijn hoofd was gegroeid en het niet lang meer zou duren.

“Ik had je in mijn armen bij je geboorte, dan wil ik je ook in mijn armen kunnen houden als je heengaat.”

Zo intens, duidelijk en eenvoudig als dat klinkt, zo moeilijk was het in zijn uitvoering. Iqbal had een hersentumor met uitzaaiingen, het was niet aangeraden om van Leuven naar Bangladesh (zijn geboorteland) te reizen. Hij zou niet lang meer hebben en misschien zelfs tijdens de reis sterven in het vliegtuig, met alle gevolgen van dien.

Hij wilde toch: “Niemand kan me tegenhouden, ik bepaal zelf wat ik wil.” zei hij me nog toen hij op een avond uit de palliatieve was ontsnapt en een pijnstiller rookte in het restaurant van zijn beste vriend. Met die vriend als buddy ondernam hij de tocht naar Bangladesh.

Gedrogeerd door medicatie met een rugzak vol, om ook in Bangladesh de pijn te kunnen verzachten, vertrok hij enkele dagen later. Hij haalde het.

Iedereen was opgelucht foto’s te zien verschijnen van zijn aankomst. Facebook had hier zijn nut. Tegelijk was het ook op facebook dat ik zijn laatste post zag, een filmpje waarin hij zijn huis toonde waar hij geboren was. Hij glimlachte breed, in de achtergrond stond zijn zus, bezorgd toekijkend. Een dag later vernam ik dat hij gestorven was.
 
Ook al was ons contact sinds mijn verhuis verwaterd, het kwam toch hard binnen. Alsof je afscheid neemt van een stukje jeugdige geschiedenis toen alles nog onbezonnen was en je deed wat er in je opkwam, wanneer het in je opkwam. Jij en je vrienden. Elke voorzet was een goede.

Een van die spelers is nu weg.

Een man met een wijsheid die reikte van toog tot altaar. Hij had altijd een antwoord klaar; soms vaag, soms heel duidelijk. Een fenomeen; een sociaal, vrolijk, gepassioneerd man met het hart op de juiste plaats, onze Bengaalse tijger in Leuven die iedereen van welke afkomst ook wilde samenbrengen, opnieuw beginnen vanuit de oerknal van je innerlijke; elkaar de hand geven. Laten we dit vooral verder zetten, elkaar omarmen en steunen daar waar het kan, wanneer het kan.

We zullen hem missen. Ik mis hem.

Hij is nu voorgoed verhuist naar naar zijn kamertje zeven.
Rust zacht lieve vriend.

Via deze link een van mijn korte verhalen, het betreft een fictieve verwerking van een reis die ik ooit maakte naar Bangladesh, onder andere samen met Iqbal. Een ode aan Bangladesh, andere culturen, vriendschap, onbereikbare liefde en dingen die je nu éénmaal raken.