Over werk en artistieke projecten

Solliciteren


Ik ben afgelopen maanden al even aan het solliciteren, naar een degelijke job eventueel voor een ngo of iets anders dan het onderwijs zoals het nu is, tenzij ook daarin zich nieuwe en degelijke opportuniteiten aanbieden. Waarom?

Ik ben het beu om steeds maar een onzeker aantal uren te hebben in het onderwijs en me telkens weer in iets te moeten inwerken wat misschien maar één jaar of zelfs een half jaar blijft. Ook al hou ik van afwisseling, je moet ook nog het gevoel hebben iets te kunnen opbouwen.

Ik ben het ook beu om iedere maand elke euro te moeten omdraaien en me iets extra’s niet kan permitteren zonder me er schuldig bij te voelen. Ook al hebben de kinderen niets te kort. Toch, als er echt iets aan de hand is of er echt moet geïnvesteerd worden (zoals de tuin, het huis, een wagen, …) gaat het niet zonder –alweer- een dure lening aan te gaan.

Solliciteren in de TV-sector? Been there done that. Telkens als assistent van. En die is te klein en teveel ons kent ons, toch als je echt je eigen ding wil doen of meewerken aan iets waar je echt achter staat.
En ik wil eigen dingen of sterke verhalen maken, toen al en nu nog steeds.  

Film of iets anders artistiek?

Hangt ervan af of het een leefbaar project is. Ik wil niet meer jaren van tijd investeren in een artistiek project waar na datum niemand nog van gehoord heeft. Het moet raken, mensen bereiken en zin hebben.

Zoals je ziet ben ik op het punt gekomen dat ik professioneel alvast veel beu ben.

De boekenreeks van Dalca is tot nu een uitzondering. Maar, niet iets waar je je rekeningen mee kan betalen. Het blijft een hobby, gelukkig één dat wordt gelezen. Ook hier heb ik het gevoel dat in dit schrijven het tijd is om verder mijn weg te zoeken, mijn eigen schrijfstijl te exploreren, mijn eigen stem te vinden en te volgen.

Last-but-not-least als ik me terug inzet voor een film of theaterstuk, moet het een verhaal zijn dat mij persoonlijk raakt, iets wat ik persoonlijk ook echt kwijt wil.


 


"Ik ben een ervaringsgerichte verteller"
Ik werk en bouw op vanuit eigen ervaringen en verhalen die ik tegenkom, verhalen waarin ik wens door te geven en tot inzichten wil komen. Ik zie zulke projecten momenteel niet meer als mijn professionele fulltime bezigheid. Dat lukt financieel niet en daarvoor zijn de kansen voorlopig te beperkt geweest om me echt in die sector te ontwikkelen, vlak na mijn studies had dit moeten gebeuren, liefst geholpen door een school die in netwerking investeerde. Toen was dat niet en de kring waarin ik zat te klein.

Ondersteuning vanuit de school was er toen niet.

En eerlijk, ik was er ook nog niet klaar voor. Ik had zelf nog mijn eigen demonen te verslaan voor ik er zelf over kon vertellen. Nu, 20 jaar later, wil ik schrijven en aan verhalen werken; die gaan over vaders, moeders en zonen, over groeiprocessen in het leven en angsten die een mens kunnen blokkeren. Deze dan ook verfilmen? Als ik het aankan. Niet zozeer of ik een ploeg kan leiden, wel of dat ik de stress die erbij komt aankan wanneer de productie misloopt en ik plots alles zelf moet gaan oplossen en je maag en hoofd je uiteindelijk lam leggen, ja, ook dat heb ik meegemaakt. Mits een sterke en goede producent (baas) die achter je staat kan het lukken samen met een ploeg die mee wil in je verhaal. De rest is natuurlijk jouw werk, het regisseren van je verhaal.

Als je echt van je artistieke projecten wil kunnen leven moet je of afhangen van een mecenas (subsidies – die al even onzeker zijn) en je heel hard focussen op het veredelde bedelwerk (dossiers opstellen die je meer tijd vragen dan dat je creatieve tijd overhoudt) of je deels ook richten op het commerciële werk, je cash flow, alsof de duivel en de engel in je moeten samenwerken.

Commercieel werk is echter niet mijn ding. Dus wat nu? Ik geef nog les, wisselvallige uren maar ze zijn er en zoek of ik me eventueel binnen het onderwijs verder kan ontplooien. Ondertussen combineer ik in de mate van het mogelijke met eigen artistieke projecten.



De ruime regisseur

De lerarenopleiding heeft me indertijd extra perspectieven gegeven. Het bevestigde me dat er nog zaken zijn die ik graag doe en me liggen. Net zoals het coördinerende werk voor het noodopvangcentrum waar ik korte tijd hielp aan de opbouw, het bestaan ervan en weer de afbouw. Ervaringen die me als mens verrijkten en tekenden. En misschien moet ik het zo zien, dat ik met mijn achtergrond als regisseur ook van waarde kan zijn buiten het geijkte wereldje, dat het samen werken aan een sterk verhaal zich ook voordoet op andere niveaus, dat ik vanuit die blik en de coachende en coördinerende ervaringen die ik heb een job kan vinden die me voldoening geeft.

Het verhalende is een deel van me en zal ik blijven doen, maar op een niveau dat leefbaar is voor mij en mijn gezin, op mijn tempo met wat ik wil, zonder compromissen. De enige compromissen die ik zal sluiten zijn die met mezelf en eventueel een degelijke feedback van betrouwbare bron. Wanneer zal ik dit doen? Zoals ik steeds gedaan heb. Wanneer het op mijn weg komt en het zich opdringt, alsof ik het niet kan ontwijken, omdat het moet van diep vanbinnen en het een bewuste keuze wordt. Je eigen legende volgen, zoals mooi verwoord in Paulo Coelho’s boek ‘De Alchemist’.

Als ik de drive niet voel voor een bepaald project, zal ik het ook niet doen. Luisteren naar mijn gevoel, niets forceren en zorgen voor een gezonde financiële basis. Dat is wat mij nu te doen staat. Ook daarvoor moet je een artiest zijn…

Reacties

Populaire posts

Contact

Naam

E-mail *

Bericht *