Noodopvang

Ondertussen zijn de laatste bussen vertrokken.

Weg van het noodopvangcentrum. En het is hard. Het is niet dat ik met alle (meer dan 500) asielzoekers een goede band had, maar met sommigen wel en dan plotsklaps staan er bussen klaar om hen te ‘verschepen’ naar andere centra.

Hawre, één van de Koerdische jongeren die hier verbleef, sloeg de nagel op de kop.

Hij zei me al lachend: "Ik ben geen vluchteling, maar een toerist in dit land, ik verhuis nu al voor de vijfde keer." Ik vroeg hem hoe hij dat vond: “Wat kan ik eraan doen, ik probeer positief te blijven, meer kan ik niet doen.”

Zij zijn flexibel.

Maar net als elke rekker is op den duur de rek er uit en ontstaat er een spanning die vanuit een frustratie komt en dat is niet wat we willen, toch? Ik vraag me af of er een langetermijnvisie is over de opvang van deze mensen hier? Of is het enkel de ene noodoplossing na de andere die men ad hoc bedenkt? Dat het logistiek niet evident is zulke crisissen op te vangen daar ben ik het mee eens. Toch ben ik ben er zeker van dat er betere voorstellen en oplossingen op tafel liggen, maar die krijgen vooralsnog geen doorgang.

Een vriendin van me zei nog: “Misschien wil het kabinet voor asiel en migratie gewoon niet dat ze zich aarden hier in België?”

Als men te goed in een gemeenschap is ingeburgerd wordt het moeilijker om hen weer weg te sturen en dat vermijden is misschien wel de achterliggende filosofie. Dat vind ik maar niets. Men is niet met dieren bezig die men telkens weer verzet van de ene weide naar de andere. Men werkt met mensen die echt willen bijdragen aan de maatschappij, die wegvluchten voor diegenen die alleen maar uit zijn op vernietigen van alles waar een mens voor staat: vrijheid, authenticiteit, openheid én gelijkwaardigheid.

Europees?

Ook op Europees niveau zijn die verhuissituaties van het ene plekje naar het andere om dan ook nog eens teruggestuurd te worden naar het land waar men eerst de vingerafdrukken afnam (cf. de Dublin-conventie) al helemaal van de pot gerukt of erger nog worden er financiële deals gesloten met landen aan de grens van de conflictzones om ze daar jarenlang te laten wachten in reusachtige kampen voor een eerste "check-in". Het werkt niet. Het zorgt voor frustraties, onmacht, verwarring en is weinig efficiënt. Een groots opgezet correct Europees spreidingsplan waar menselijkheid voorrang krijgt daar wacht ik nog op. En om eerlijk te zijn, daar wil ik niet op wachten. Het is héél dringend tijd voor een echt goed plan waarbij slachtoffers niet nog meer slachtoffers worden. Europa is echt groot en sterk genoeg om dit op een menswaardige manier op te lossen.

Einde?

Hoe dan ook, mijn job in dit centrum hier zit er op. Het noodopvangcentrum waar ik werkte sluit. Ik hoop dat ik iedereen zo goed mogelijk heb kunnen vooruithelpen, ik heb alvast zo duidelijk mogelijk en eerlijk gecommuniceerd. Het is allemaal te kort, want waarom iets afbreken dat goed werkt? Nu enkel nog alles netjes achterlaten, doorgeven en afscheid nemen. Afscheid van een mooie periode waarin warmte, gastvrijheid en degelijke opvang prioritair waren. Een intens en geslaagd verhaal dat als voorbeeld mag dienen dankzij de bezieling van het team en een zeer mooie ploeg aan vrijwilligers.

Aan zij die betrokken waren zou ik zeggen, doe door, geef niet op en blijf gaan voor meer menselijkheid, niet alleen daar waar je terecht komt of waar je vandaan komt, neen, overal.