Van schrijver naar buurtwerker

This is no vacation #asylum

Ik schrijf graag. Soms ga ik op verplaatsing om even alleen maar te kunnen schrijven.
Die verplaatsingsperiodes worden steeds korter. Nu zijn het geen schrijfweken meer maar schrijfweekends. Waarom?

Noodopvang.
Omdat ik al heel mijn leven projectgewijs werk en nu een nieuwe job heb aangenomen als coördinator  externe contacten - een buurtwerker zeg maar -  voor een noodopvangcentrum voor asielzoekers. Het is wellicht tijdelijk omdat het over een noodopvang gaat, maar de uitdaging is er niet minder op. Een job die me niet loslaat omdat het onderwerp me nu eenmaal raakt. 

 

Vluchteling zijn is het zoeken naar veiligheid, het zoeken naar nieuwe gelijkwaardige kansen en het creëren van een levenswaardig bestaan. Dit omdat je eigen overheid of een vijandig leger de oorzaak is van brute ellende.

 

Het hoort allemaal bij elkaar, net als in een verhaal. Het hoort bij het mens zijn en het mens worden en tot slot het opkomen voor jezelf én voor je medemens.

Jaren geleden werkte ik voor het Rode Kruis in een veelbesproken asielcentrum en maakte daarna een documentaire over één bepaalde problematiek binnen dit asielgebeuren. Over het lange wachten, het liggen wegrotten in een te kleine ruimte, het gevecht met depressies omdat het lijkt alsof je eeuwig onderweg bent zonder echt vooruit te komen. Sindsdien is er gelukkig al veel veranderd. En vandaag, na zeven jaar onderwijs gecombineerd met projecten en een beetje meer volwassen, keer ik voor even terug. Het is een noodopvangcentrum, dus tijdelijk.

De vele, al dan niet begrijpelijke, reacties op de komst van dit bijzonder grote opvangcentrum op een vakantiedomein maakten me onrustig. Verschillende online reacties wijzen op angst en onwetendheid. Angst veroorzaakt door oppervlakkige berichtgeving en uitvergrotingen van gebeurtenissen, die in hun essentie niets te maken hebben met een verhaal van een familie op de vlucht. Omdat alles nu eenmaal verandert. En omdat je een oorlog, die al langer duurt dan de Tweede Wereldoorlog, niet meer kunt negeren.

Het is tijd om iets te doen, maar wat?
Vanuit mijn ervaring kan ik misschien helpen communiceren, sensibiliseren en coachen, zodat wat naar buiten komt in een juiste context wordt geplaatst, ruim genoeg om alle verhalen die de ronde doen te begrijpen. En daarvoor heb je een team nodig van mensen die samen met jou en de vluchtelingen zorgen voor verhalen die echt zijn en daardoor ook een nieuwe en authentieke dynamiek brengen in het discours. Het is dus belangrijk om vanuit jouw engagement en talenten te kijken hoe ook jij iets kan bijbrengen aan deze wereld op een opbouwende manier, want al te veel wordt er afgebroken.

Demonen
Soms ben ik even weg van datgene wat me zelfs ’s nachts niet loslaat en in beelden en dialogen door mijn hoofd maalt. Ook ik tracht even te vluchten in een wereld van schijnbaar pure fictie. In de verhalencyclus “De demonen van Dalca”, waar een jongen eerst vlucht voor zichzelf en zijn verleden, om tot slot de confrontatie aan te gaan, de keuzes die hij dan maakt zullen bepalend zijn voor de rest van zijn leven.

 

Deze fictieve demonen hebben ook te maken met de actualiteit, in die zin dat de thema’s waarmee we vandaag geconfronteerd worden universeel zijn. De angst voor het verleden en voor het nieuwe, de onzekerheid waarmee dit gepaard gaat, de angst om het vertrouwde te verliezen en tegelijk de hoop om dat wat goed is terug te vinden en te blijven koesteren. De hoop om jouw waarden met vallen en opstaan door te geven aan een nieuwe generatie. Zonder dwang uiteraard. De geschiedenis heeft immers uitgewezen dat dit niet werkt en diepe wonden achterlaat.

Voor deze buurtwerker/schrijver heeft schrijven alvast een helende functie. Maar ook het delen van verhalen met elkaar en het luisteren naar elkaar. Met deze gedachte schrijf ik verder aan een nieuw verhaal, in de hoop meer diepte en hoop door te kunnen geven dan wat ik online tegenkom.
Iedereen heeft recht op een eigen leefbaar verhaal. Dus, creëer je eigen verhaal en ga ervoor.