Film en therapie

Dag 2

Vroeg opgestaan om nog te kunnen werken vlak voor het etentje deze middag met Iq en vrienden.
Ondertussen ook een mail gehad van een filmstudente die op m’n portfoliosite las over mijn ervaringen in het werken met mensen met een depressie en het maken van een kortfilm. Ze wil de film eens zien en eventueel zelf een docu maken over film en het al dan niet therapeutische effect. Een mooi idee.

Wat film maken betreft kan ik alvast bevestigen dat het therapeutisch werkt (zoals ik het althans ervaren heb), dit zowel voor de maker  als voor de medewerker/speler. De mate waarin blijft erg persoonlijk, voor de één zal het helender werken dan voor de ander. Natuurlijk hangt het ook af van de manier waarop je als regisseur werkt met de mensen en de professionele omkadering. In mijn geval was het opzet om samen met deze mensen in behandeling voor een depressie een korte film te maken over het thema en dit onder begeleiding van een therapeutisch centrum met zijn coaches.

De ervaring dewelke ik eraan overhield was intens en alvast positief. Vanaf het begin, het verzinnen van het verhaal, het repeteren tot en met het filmen waren zij betrokken. Enkel de pure productie en de montage (mits inspraak van hen) werd door een professionele ploeg overgenomen. Ikzelf bleef regisseur en filmde er samen met m’n cameraman, Pablo, en geluidsman, Louis, de beelden.
Zij acteerden en gaven ideeën aan. In het begin van het proces verliep het wat moeizaam, vreemde man uit het Nederlandstalig gedeelte van België komt ergens in de mijnstreek van Wallonië vertellen hoe hij denkt hen te kunnen helpen in het maken van een film.

Door me meteen onbevooroordeeld open te stellen en enthousiasme te tonen werd stilaan de kloof verkleind. Je zag hen steeds meer openbloeien gedurende het hele proces, lachen, stunten en knappe scènes neerzetten. Dit werkte. Bij de wat moeilijker en confronterende momenten (het ging per slot van rekening ook over depressie) hielp de therapeut of sprak hij hen even moed in. Ook na het filmen werden zij verder begeleid.

Het proces zelf: het creatief naar oplossingen zoeken,  rollen invullen, een passende filmstijl kiezen (en uitleggen), afspraken maken die moesten worden nageleefd en dat alles binnen een team, werkte helend.

Ieder op zijn en haar manier genoot van het proces, dat alleen al was voldoende, ook voor mij om energie in dit project te steken én om meer te ontdekken over het fenomeen depressie. Kers op de taart tijdens de opnames was de komst van zanger Adamo –opgegroeid hier in de streek van Grand Hornu-  die een gastrolletje kreeg op het einde.

Uiteindelijk verschijnt hij in beeld na de generiek als epiloog, omdat één van de dames anders haar rolletje zag sneuvelen en dat wilde ze echt niet. Maar goed, de hoofdrolspeler in het filmpje was een echte Adamo fan en wanneer hij zijn held daar op de set zag verschijnen klaarde hij helemaal op, dit werd zijn dag.

Het was een mooi project, een artistiek en tegelijk therapeutisch project dat werkte. Het verder helen zal uiteraard nog van andere factoren afhangen, maar alle beetjes helpen daar ben ik van overtuigd.

Later die dag

Die middag ging ik met vriend Iq en enkele Leuvense vrienden mosselen eten. Een maaltijd waar hij naar snakte na drie weken ziekenhuis en nieuws dat heel zijn leven door elkaar schudde.  Hij bakende alles goed af, wilde geen energie verspillen aan nodeloze zaken, gewoon dat doen wat hij wilde, luisteren naar wat hij wel wilde horen en dat vertellen wat hij op zijn eigen filosofische manier kwijt wilde.

Ook voor mij deed het goed nog eens gewoon met enkelen van de Leuvense bende samen te zitten en bij te praten. Daarna ging Iq verder om nog anderen te ontmoetten en wachtten mij de taken van een schrijver op verplaatsing. Focus en schrijven, doen wat voor mij helend werkt.

In de late namiddag werkte ik het laatste stukje af, de epiloog van bloedverwanten. Morgen alles nog eens nalezen en dan klaar, klaar om zijn eigen leven te leiden.

‘s Avonds zagen Johan en ik “Juno” een lichtvoetige kijk op tienerzwangerschap zonder in clichés te belanden. Gebracht door Ellen Page die een eigenzinnige en wel erg volwassen Juno neerzet, omringd door gewone mensen – met een leuke rol voor Jennifer Garner en Jason Bateman die de adoptieouders spelen en ouderschap een heel eigen invulling willen geven. Komedie en drama zonder teveel extremen.

Het werd een filmmarathon want we besloten “A Swedish Love Story” van Roy Anderson eens op te zetten en bleven gefascineerd kijken. Een verhaal over de liefde, jonge prille liefde in schril contrast met de liefde die er al dan niet nog is tussen de volwassenen. Knap, absurd, donker en grappig. Een aparte film met een niet al te vrolijke kijk op volwassenen.